Снежны шпацыр

 Даўно не быў на прыродзе. Калі трапiў на Волму апошні раз 12 снежня, па дарозе назад уначы захрас на дарозе з некалькімі аўтамабілямі і гадзіны 2 выкопваліся па чарзе. Снег даўно не валіўся, выпала магчымасць даехаць да месца прызначэння і назад без прыгод.

На ферме ў Валевачах частавалася велізарная чарада вераб'іных – больш 200 птушак, шукаў што-кольвек экзатычнае, але вялікая частка апынулася прадстаўнікамі вiду палявы верабей, трошкі дамавых, звычайных стрынатак і зелянушак. Ежы – поўна – збожжа і кукуруза ў нейкіх адыходах з фермы вывалена ў купкі па ўсім двары.

 На шлюзе рыбгаса ляжалі 4 выкінутыя з вады змерзлыя да смерці азёрныя жабы.

 Сонца яшчэ было высока і застаўся шанец прайсці па зімовым лесе па калена ў снезе. На белым снезе ў вочы кінулася кроў. На слядах ваўка. Падобна, у трох ваўкоў было паранена мінімум 2 нагі. Найхутчэй парэзаліся аб шарон (наст). Шарон добра трымаў, толькі дзе-нідзе нага правальвалася да калена і вышэй. Потым пры -6С здзівіў павучок, які бадзёра рухаўся пасярод поля па снезе ўбок лесу. Трэба даведацца яго назву, занясу ў базу дадзеных, можа хто падкажа. 

У лесе крыху разгубіўся, спачатку пашкадаваў, што не ўзяў ГПС, потым успомніў, што ў тэлефоне аж 2 ГПС праграмы. Але экран моцна адсвятляў і дапамогі ад яго было мала. Здзівіла вялікая колькасць калужыні, ў якіх вегетавалі нейкія манжэткі, «лотаці» і касачы. Добра, што надзеў балотнікі, па вадзе было часам прасцей ісці, чым па снезе.

Ніколі ўзімку не быў у гэтым лесе, хоць улетку быў неаднаразова, а некалі і са студэнтамі на практыцы. Прасека пад ЛЭП зарасла, снег трымае не ўсюды. Воды шмат. Шмат елкі. Успомнілася, што яна заняла месца высячаных дубраў. І тут у 50 м ад прасекі заўважыў велізарны красун-дуб, якіх ніколі ў тутэйшых месцах не бачыў. Недзе 1,20 у дыяметры, метраў 35 у вышыню. На жаль, ужо мёртвы, так бы ў помнікі можна было б падаць. Малайцы леснікі – заставілі для дзікай прыроды.

Побач ляжаў, падобна, гадоў 20 ужо павалены волат, а каля яго абгрызены здаравенны кавалак шкуры дзіка з летапісам прыпарушаных слядоў. Слядоў птушак і людзей бачна не было. Касцей таксама не засталося.

Па дарозе назад палюбаваўся на выдатны каскад бабровых плацін. Стварыліся добрыя ўмовы для зімоўкі кулічкоў, трэба ў наступны раз іх пашукаць. Вартаўнік сказаў, што бачыў выдру на адным з платных стаўчыкаў, чым вельмі падняў настрой. Ніколі не бачыў выдру, можа сёлета пашанцуе?

Чуць не забыўся дадаць самае дзіўнае адкрыццё, зробленае ў той дзень. Амяла белая – звычайная расліна на Гарадзеншчыне і ў Палессе. У Мінску не ведаю ніводнага дрэва з гэтым полупаразітам. Не заўважыць яго цяжка. Такім чынам, у нядзелю ў Валевачах  я ўбачыў кусцік амялы на бярозе! 100%! А гэта 40 км на ўсход ад Мінска. Бачыў яшчэ нешта падобнае ў двух месцах па дарозе, будучы за рулём, трэба правяраць, але ў адным месцы - дакладна. 

Любяць яе вераб'іныя птушкі, насенне праходзіць кішэчнік і прыліпае да галінак. Гэта ж колькі ляцела амялушка ці дрозд ад найблізшай амялы без прыпынку! А можа недзе паблізу ёсць зараснікі амялы? Трэ пашукаць!

(Фота: 

 На другім і трэцім здымку след ад трох ваўкоў, якія ішлі след у след. Раней такое чуў, але хадзіць па ваўчыных слядах не даводзілася, а тут яны ішлі ў патрэбным кірунку і ў адным месцы ўсе тры пайшлі паралельнымі курсамі. У дваіх сляды былі драбней, пэўна адзін бацька з двума ваўчанятамі.)