=На зыходзе жніўня=

Но вось і атрымалася пакінуць клопаты жыцця і зноў кінуць позірк на птушак. Восень ужо, напэўна як вогненная птушка ляціць і да нас. Разам з ёй і птушкі. Але ў праўнанні з летам, яны, здаецца, ляцяць з больш сумным настроем. Больш спакойна і марна. Нават на чалавека рэягіруюць па-свойму.

А можа гэтакі настрой, а за ім і вывады ад нашага закінутага клопатамі жыцця…

На полі ўсё як заусёды – жнівень. Кароўкі, амаль даспелая кукуруза, дарэчы ў гэтым годзе яна неяк зусім хутка парасла – дзікам на зло, клевер на палях праз тыдзень будзе гатовы, дзесці ўжо і пасаджана на наступны год. Так менавіта гэтыя палі, дзе зямля ужа аддала сёлетні ураджай, яны і цікавяць птушак.

Першымі атрымаліся кнігаўкі, яны як слепленыя з теста фігуркі зусім аморфныя. У тым годзе пад час восеньскіх улікаў бачыў сярод іх і залацістых севак. Так і зараз яны ў адной кампаніі, побач.

Пільна назіраўшы за сеўкамі заўважыў пяць птушак, напэўна драпежных.

Яны сядзяць на сушніне, якая на беразе невялічкай сажалкі пакінула аб сабе ўспамін у выглядзе даволі фактурнага сухога дрэўца. Было далёка, таму жаданне апынуцца недзе побач было такім моцным, што ў мяне гэта атрымалася. На шляху, цікавыя матылі ўсюды побач дарогі, якая ідзе праз поле з клеверам.

Нейкія яны ўсёж спакойныя, ды яшчэ маладыя можа… Так, моладзь чорнага каршуна. Ды яшчэ ў такой колькасці…

Цікава. Атрымалася апынуцца зусім побач – каля 50 метраў. Тут, зразумела, ўтварыўшы некалькі кружкоў вакол зажалкі яны пачалі аддаляцца ад мяне. Было цікава разглядзець гэтую прысаду на конт знаходжання побач пер’я гэтых птушак, але іх не было. Зірнуўшы на карту, знаходжу сабе побач сапраўднай, цяпер ўжа рарытэтнай рачулкі Вуць. Нее, яна не такая паралельная як многія астатнія. Уразілі абодва высокіх берага каля трох метраў. Узровень вады канешне вельмі маленькі, ну можа санціметраў 40 не больш, а у некаторых месцах і таго меньш. 

Кіюхі, ці кіюшкі – так называла бабуля пачынкі кукурузы. З таго часу ні водны кастрычніцкі тыдзень не абыходзіцца без кіюшак на стале – традыцыя. Я накіраваўся ў бок кукурузнага поля. Лісце ды сцеблі яшчэ бодра-зялёнага колеру. Павінна быць араматнай ды салодкай. Потым так і атрымалася… ;-)

Абыходзячы поле бокам ў пошуках праезду далей заўважаю ў небе зграю птушак.

О! Гэта тыя самыя каршуны, якіх я назіраў раней. Але яны не толькі сваёй групкай. Разам з імі пяць крумкачоў і яшчэ пятнаццаць каршуноў! Арганізаваныя мігранты. Палёты іх вельмі ўразілі. Цікава назіраць як яны друг за другам малююць у паветры фігуры каршунага пілатажу.

Далей накіроўваюся на тое месца, дзе ў тым годзе назіраў за шулёнкамі. Спадзяванняў на тое, што яны там будуць было канешне не выльмі багата, але чаму не паспрабаваць.  Шлях ідзе уздоўж ужо ўспаханага поля, як заўсёды галава не галава а юла. Вось шпакі… Ці не? Ну добра. Гэта ж залацістыя сеўкі. А колькі іх тут.

Потым па фота налічыў 210. Ну столькі ніколі не бачыў. Гэтыя зусім прытомленыя былі. Хочаш падыходзь, а не хочаш – не падыходзь. Вельмі цярплівыя і адначасова арганізаваныя як і ўсе кулічкі.

Узлятаюць усе разам з гоманам танюсенькім такім, з шумам паветра ад крылаў, а потым разам як жывы шар у паветры кружаць галаву назіраючаму.

Яшчэ тыя сінхраністы. Шукаў я канешне ўжо дома на фота што небудзь іньшае сярод іх ды знайшоў. Але пака з сумневам.

Што за хвост такі у гэтых дзьвух птушак з права. А на гэтым фота, напэўна адна з гэтых птушак таксама.

Не гледзячы на тое, што шулёнкаў не было – таксама вандроўка па паўднёвым ўсходзе гомельшчыны ў гэты дзень была цікавай.

Як заўсёды па абратная дарозе да дому манатонна коцяцца колы машыны, а ў розуме коцяцца думкі пра кола жыццёвае. Так ўсё кругом круціцца, круціцца… Чалавецтва ўжо раскруціла гэтае кола на амаль недазволеныя скорасці. Ужо жыццё не паспявае за гэтым колам-калясом. А як жа ў птушак… Напэўна таксама змяняюцца скорасці жыцця…

На конт шэрагу чорных каршуноў дадаю эшчэ 17 фота :-) Будзем разглядаць разам:

:-)

Калі лічыў было 15, канешне здымкаў атрымалася больш, некалькі птушак можа паўтарацца. Якасці няма, таму што адбывалася ўсё высока ў небе...