"Думай як зімародак..."

Пасля чарговай жнівеньскай навальніцы з моцным ліўнем вада прынесла ў вусьце Гараднічанкі цікавы корч - вялікі і цяжкаваты абломак вярбы. Прычым заставіла ў такім месцы, адкуль яго зусім недалёка было прыцягнуць да вады. А там, калі я перавярнуў яго так, каб абломаная галіна тырчала ўверх і абапёр на камяні, атрымалася (на мой погляд) выдатная прысада для зімародка (Alcedo atthis). 

Час ад часу я раблю там і ў іншых месцах нешта падобнае, але звычайна яно доўга не стаіць - рыбакі не любяць перашкоды па берагах і параўнальна хутка іх знішчаюць. Але гэтым разам памер ды вага карча напэўна дазволілі яму заставацца там, куды я яго адвалок. Штодзень праходзячы побач, я глядзеў і на корч, але нікога на ім не было. І вось учора пашанцавала - нават не на самім карчы (як я спадзяваўся), а на тонкай галінцы, якая адыходзіць ад яго, сядзеў зімародак!

Па чырвонаму паддзюб'ю і рэшткам шэрага апярэння на грудзях я вызначыў ягоптушку як маладую самку. Яна яўна адпачывала, хаця час ад часу паварочвала галаву да вады і ўзіралася ўніз. Але праз хвіліны дзве пераляцела Нёман і села недзе сярод дрэваў на тым беразе, дзе я ўжо не змог яе знайсці.

Каб там было зручна не толькі адпачываць, але і рыбачыць, я спусціўся і падцягнуў корч да самай вады - за мінулы тыдзень яе ўзровень у Гараднічанцы ўпаў і корч аказаўся на сухім месцы з усіх бакоў. 

Гродна, 29-08-2025

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі