Вясковыя ластаўкі: Дылема птушанят

Працяг гісторыі, папярэдняя гісторыя ТУТ

Кожны з птушанят (і не толькі вясковай ластаўкі (Hirundo rustica)) і калі яны знаходзяцца ў гняздзе, і калі разлятаюцца пасля вылету з яго, хацеў бы атрымліваць ежу ад бацькоў выключна для сябе або, прынамсі пярвей за сіблінгаў.

У гняздзе для гэтага трэба своечасова прыцягнуць да сябе ўвагу дарослых птушак: крычаць гучней, далей выцягваць шыю каб апынуцца ў першым шэрагу галодных, ну і адкрываць шырэй рот - каб бацькам было лягчэй класці ў яго ежу. Пасля вылету да ўсяго гэтага комплексу паводзін дадаецца магчымасць махаць крыламі  і самастойна (ну амаль самастойна - у горшых выпадках бацькі трэвожнымі крыкамі паведмляюць пра кепскі выбар і так прымушаюць яго змяніць) выбраць месца дзе чакаць бацькоў з ежай.

І тут ёсць два з паловай варыянты. Першы: сядзець асобна і чакаць-крычаць-махаць крыламі як заўважыш дарослую ластаўку недзе побач, спадзявацца што цябе заўважылі і зразумелі, што карміць трэба менавіта цябе і як мага хутчэй. Але фактычна гэта азначае чакаць сваёй чаргі, бо сіблінгі робяць дакладна таксама. Другі варыянт - далучыцца да аднаго (двух, трох) брата-сястры і прыцягваць увагу разам. Шанцы на кармленне павялічваюцца, але толькі тэарэтычна - таму што бацькі могуць выбраць суседа, а не цябе. Ну і другі з паловай варынт - сядзець асобна, але пасля таго, як дарослыя пакормяць сіблінга, прыляцець да яго і спадзявацца на ўдачу побач з ім. 

Невядома як бацькі выбіраюць каго карміць у гэты раз, таму што птушаняты стараюцца прымяняць усе 2,5 варыянты, а поспех некага з іх залежыць хутчэй ад выбару бацькоў, а не ад выбару імі варынятаў свайго размяшчэння. 

Гродна, 12-06-2025

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі

Заканчэнне ТУТ