Вясновыя гілі. Частка І: ямо і п'ем усё

Дакументацыйныя здымкі

Так атрымалася, што за ўсю мінулую ўжо восень і зіму я ні разу не бачыў у горадзе гілёў (Pyrrhula pyrrhula).  Таму, калі па іншых справах апынуўся на ўскрайку глыбокай даліны Гараднічанкі, якая парасла высокімі лісцевымі дрэвамі і пачуў там знаёмыя галасы: "Гіль? Гіль", то пасля абеду вырашыў туды вярнуцца і паздымаць гэтых яркіх і прыгожых птушак.

Аказалася, што гілі, якіх я налічыў 25-30, нікуды не адляцелі і хутка я зразумеў што іх тут 'трымае'. Справа была ў тым, што на версе даліны  былі некалькі дрэваў: ліпы, 'нашы' клёны і пенсільванскія ясені, прычым дрэвы апошніх двух відаў яшчэ трымалі дзесяткі кілаграм насення, якое так любяць гілі:

Але і ліпы не пуставалі: калі гілям надакучвала насенне клёнаў ці ясеняў, ці і тое, і другое, яны пераляталі на галінкі ліпаў і там ахвотна елі ўжо вялікага памеру пупышкі. А потым зноў ляцелі на клёны-ясені, пераклікаючыся даволі часта і пад час пералётаў, і, асабліва, пад час ежы.

Непрацяглыя  і нечаканыя для мяне перапынкі птушкі рабілі на некалькі секундаў, калі то па адной, па 2-3 ці групкамі нават з некалькіх птушак зляталі на зямлю перад шэрагам дрэваў. Тут іх чакалі калужыны, многія з якіх зверху былі зацягнутыя тонкім льдом і некаторыя гілі пілі з калужын ваду, а некаторыя выбіралі замест вады кавалачкі льда - гэта добра бачна на адным са здымкаў ніжэй. 

Самае ж дзіўнае было звязана не столькі з птушкамі, колькі з людзьмі, якія на працягу дня сотнямі праходзілі праз адкрытае мной 'гілінае' месца і ні разу не толькі не ўбачылі іх, але нават не глядзелі навокал. У самым пачатку я не вытрымаў і паказаў гіля на экранчыку фотакамеры, а потым на дрэве адной з жанчын, якая як раз праходзіла побач. Яна са здзіўленнем, пасля непрацяглай паўзы, сказала мне: "А я же не відела снегірей уже лет тріста!" і задаволеная пайшла далей па сваіх справах.

У другім выпадку я падобным чынам паказаў птушак двум задаволеным жыццём мужчынам на падпітку. Яны спачатку сцвярджальна запыталі : "Э-э-э - ахова птушак ... э-э бацькаўшчыны?" і потым казалі мне і адзін аднаму, што столькі разоў хадзілі тут, але гілёў не бачылі. А на развітанне адзін сказаў другому: "Так с его апаратурай канешне всё увідішь..." і пасля гэтага, яшчэ больш задаволеныя жыццём, паволі зніклі за дрэвамі.

Пачало змяркацца і прыйшоў час і на мяне. Але я ўжо ведаў, што абавязкова туды вярнуся.

Гродна, 09-03-2023

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі

Працяг будзе