Вандроўка на Сялец (фотасправаздача)

    Як прыемна, халодным восеньскім днём прыгадаць летнія вандроўкі, адчуць цеплыню ці нават спёку, праглядаючы зробленыя тады фотаздымкі. Прыгадаць тыя мясціны і падзеі, якія перажыў з сябрамі, адчуць той пах і тую атмасферу, якая патроху забываецца і зьнікае. Таму, хачу падзяліцца кавалачкам лета з усімі ў гэтай невялічкай фотасправаздачы пра вандроўку на водасховішча Сялец, што ў Бярозаўскім раёне на Берасцейшчыне. 

   Вандроўка адбывалася ў жніўні, працягласцю 3 дні, ды складам: Раман Шкабара, Слава Астапук ды Яўген  Сліж (то бок я).

Так як Раман ды Славажывуць у Кобрыне, вырашылі дабірацца паасобку і сустрэцца ўжо непасрэдна на водасховішчы. Я вырашыў дабірацца спынам, а так як хацелася яшчэ на вадасховішчы палавіць птушак,дык захапіў усе прыстасаванні для гэтага, і ў выніку атрымаў непадымнацяжкі заплечнік, такі, што я не спыняўфуры, бо не здолеў бы яго падняць у кабіну. Але ехалася добра, да часу. Як высветлілася, нашмат лягчэй дабрацца з Гародні спынам да Бярозы,чым ад яе да Сяльца, усяго нейкіх 10 км. У выніку, калі я пабачыў само водасховішча, у мяне вырвалася:"Да! Я зрабіў гэта!"... А сябры ўжо чакалі мяне там...

Трошкі адпачыўшы, і з'еўшы хлеба з малако, якімі гасцінна нас пачаставала пара, якая прыехала сюды адпачыць. У гэты час пазнаёміліся з мясцовым супрацоўнікам, які адсочвае ўзровень вады ў вадасховішчы, ён распавёў пра гэтыя мясці, калі яны яшчэ не былі зменены чалавекам і ўяўлялі сабой балоты. А фотаздымак атрымаўся даволі марскім.

І вецер быў марскім, моцным, але цёплым. Спыняючыся на кожным шлюзе мы разглядалі вялізныя стаі чаек, якія адпачывалі на пясчаныхводмелях. Вадасховішча, не такое глыбокае, таму ў "нізкую ваду", яго разразаюць пясчаныя косы, якія месцамі яшчэ не з'явіліся, але чайкі выдаюцьіх.

Не буду распавядаць, што Сялец дзівосная мясці, проста гэта трэба бачыць самому...

Проста Раман, у рэарытэтнай майцы з першага чэмпіяната па спартыўнай арніталогіі...

Спыніліся на паўвостраве, сярод трыснягу. Паставілі сеткі, з надзеяй налапаць нешматлікіх кулікоў, павячэралі, і тут пачалося... Вецер, маланкі, дождж... Я зразумеў усю марнасць нашых спроб, усё сабраўшы, мы спакойна засыпалі пад раскаты навальніцы...

Не тое, каб мы адразу пайшлі спаць... Папярэдне ўзброіўшыся тэхнікай (ноўтбук, тэлефон, кабель, ПЗ), мы далучыліся да сусветнай павуціны, з мэтай размясціць невялічкую справаздачу пра першы дзень вандроўкі на наш сайт, але калі заставалася толькі націснуць кнопачку адправіць, села батарэя тэлефона, вось дык неспадзяванка. І як вынік, расповяд затрымаўся болей чым на месяц.

Каб не казаць пра колькасць камароў...

На наступны дзень мы вырашылі трошкі паблукаць па біялагічным заказніку "Буслоўка", што непасрдна мяжуе з водасховішчам. Праўда, максімальна аблегчыўшы нашыя заплечнікі...

Вырашылі пахадзіць па заказніку не па дарогах, а так, напрасткі - дзе ідзецца. Праўда ў нас была не зусім добрай мапа, ды і компаса ці джыпіэса не было, таму ў пэўны момант, мы зразумелі, што мы дакладна не ведаем дзе мы. А мясціны тут партызанскія, багна мяжуе з градамі. Жывёлы ў гэтых мясцінах хапае, сляды і сцежкі на кожным кроку. Ды і асабістых сустрэч з казуляй і лосем не прыйшлося доўга чакаць.

Не ведаючыдакладна дзе мы, нанач спыніліся непадалёку ад прыкормнай пляцоўкі. Мясціны тут сапраўды дзікія, яшчэ не паспела згаснуць вогнішча, як непадалёку пачуліся чухканні дзікоў, а праз пару хвілін ужо з прыкормнай пляцоўкі данасіліся дзіўныя гукі, якія сведчылі, што ў кагосці толькі пачынаецца начное жыццё.

Па адзінай дарозе выйшлі да кургана ў гонар падзей Вялікай Айчыннай Вайны, ад якога адыходзіла некалікі дарог. І па вядомаму правілу, правільны шлях мы выбралі толькі апошнім...

Праз колькі гадзін, нашае падарожжа скончылася мяккім батонам і кефірам на бярозаўскім аўтавакзале.

Вось такая атрымалася вандровачка, з задавальненнем наведаю гэтыя мясціны яшчэ раз і не раз...