Першы тыдзень новага году закончыўся марозным і сонечным днём. Я, як і штодзень, крочыў паміж старымі савецкімі пяціпавярховымі дамамі, каля якіх дзе-нідзе растуць нізкія і высокія дрэвы. І раптам нада мной раздаецца нягучнае, але выразнае: "Гіль? Гіль". Я падымаю галаву і на адным з дрэваў амаль насупраць, сядзіць самец гіля (Pyrrhula pyrrhula), які амаль свеціцца чырвоным на сонцы!
Але здзіўляцца трэба не таму, што я яго тут бачу, а хутчэй мне - ні разу за ўсю восень і амаль палову зімы я не звярнуў увагу на тое, што на маім штодзённым шляху ёсць такі стары пенсільванскі ясень. А яго насенне ж любяць есці гілі!
Хуткі агляд дрэва паказаў, што гілёў на ім тры пары і ўсе птушкі занятыя спажываннем ясеневых крылатак, прычым паводзяць сябе ціха. Так што мне пашанцавала, што самец вырашыў 'выказацца' як раз тады, калі я праходзіў пад ім. Бо ўсе птушкі сязяць параўнальна высока і каб іх убачыць, трэба спецыяльна падымаць галаву і разглядаць галінкі.
Пакуль я чакаў, што гілі спусцяцца за насеннем ніжэй, каб паздымаць іх з бліжэйшай адлегласці, адбылося ўжо зусім нечаканае - параўнальна недалёка прызямліліся на дрэвы ... амялушкі (Bombycilla garrulus)! І пакуль я са здзіўленнем думаў як да іх падыйсці бліжэй, побач праляцелі яшчэ 3 ці 4 групы і разляцеліся у шырокія двары паміж дамамі. Прычым, акрамя кусцікаў амялы, якія іх чамусьці не зацікавілі, ніякіх іншых ягад нідзе там, куды яны прызямляліся, не было. І пасля непрацяглага адпачынку, птушкі зрываліся невялікімі чародкамі, то па адной і ляцелі далей, каб зноў пасядзець на дрэвах не даўжэй, як хвіліна-дзве.
І тут мне пашанцавала яшчэ раз. З першай групы птушак, якую я заўважыў і якія адляцелі так хутка, што не паспеў нават накіраваць на іх фотаапарат, на дрэве застался адна амялушка. І пакуль я падыходзіў да яе, стала зразумела - чаму. Ёй было неабходна 'выпусціць' з сябе стужку з ягад амялы перш, чым ляцець далей. І як толькі стужка аддзялілася ад птушкі, тая і сапраўды паляцела за іншымі амялушкамі.
Птушкі так хутка пералятаюць, што я не паспяваю за імі і тады вырашаю больш не ганяцца, а ісці туды, куды ўшоў з самага пачатку. І вось калі я паварачваю за вугал патрэбнага мне дома, чародка з прыкладна 20 амялушак сядзіць на вяршаліне дрэва метрах у 20-25 ад пад'езда, куды я і накіраваўся пасля таго, як паспеў зрабіць ім два здымкі. І толькі тады амялушкі паляцелі некуды далей.
Гродна, 07-01-2024
Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі
- Увайдзіце ці зарэгіструйцеся каб пакідаць каментары.
КАМЕНТАРЫ