Восеньскія гілі па-вясноваму

Дакументацыйныя здымкі і відэа

Яшчэ ў сярэдзіне кастрычніка, калі апала асноўнае лісце з дрэваў, я заўважыў, што на клёнах і пенсільванскім ясені, на якіх мінулай зімой гілі (Pyrrhula pyrrhula) доўга ад'ядаліся, сёлета зусім скромны ўраджай насення. І яшчэ тады падумаў - што ж яны будуць есці зімой?

Чакаць адгадкі прыйшлося больш за месяц. Бо хаця я і раней чуў асобных гілёў і нават бачыў асобных птушак, але паназіраць за імі неяк не атрымлівался. Да мінулай нядзелі, калі я праверыў "старыя соткi" у т.зв. новым парку, дзе здымаю гілёў апошнія гады з восені да зімы.

Гілі там былі, і шмат. Яны пастаянна пераляталі навокал і паасобна, і невялікімі групкамі і таксама пастаянна пераклікаліся даволі гучнымі "Гілі. Гілі!". Спачатку я не мог прынаравіцца да іх пералётаў і не толькі зняць, але і паназіраць за імі нармальна не атрымлівалася. Але хутка я зразумеў, што гілі не шукаюць крылатак, якіх зусім мала, а ядуць пупышкі на пладовых дрэвах - зусім, як робяць гэта на прыканцы зімы і ў пачатку вясны, калі крылаткі з'едзены і іншага выбару асабліва няма.

А потым у двух месцах убачыў і зусім нешта новае - гілі апускаліся на зямлю, каб папіць вялікія 'кроплі' вады, якія засталіся на лістах розных раслін з расталага снегу:

Зіма толькі пачынаецца і будзе цікава паназіраць за імі - чым яшчэ здзівяць мяне гэтыя птушкі.

Гродна, 28-11-2021

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі