Амялушкі і амяла: "...і стол, і дом..." - частка І

Гэта стала маёй другой сустрэчай з амялушкамі (Bombycilla garrulus) гэтай зімой і не толькі самай працяглай - я правёў побач з імі не менш за гадзіну, але і адной з самых нечаканых. 

Як і ў мінулы раз ва ўсім была вінаватая крама -  я апынуўся ў патрэбны час у патрэбным месцы проста таму, што там і тады пайшоў на закупы. Перад крамай з боку аднаго з дворыкаў я пачуў выразнае свірысценне і з радасцю ўбачыў некалькі амялушак на бярозе, якая была ўся ў рознага памеру шарыках-кусціках амялы. Фоціка з сабой не было і зрабіўшы закупы, я хутка вярнуўся дахаты і ўжо падрыхтаваны да назіранняў, спадзяваўся што амялушкі дачакаюцца мяне калі не тым жа дрэве, дык на іншых - навокал ў радыюсе сотні-другой метраў былі ііншыя дрэвы з кусцікамі - і ягадамі - амялы.

Але дарма я хваляваўся  - птушкі, якіх было прыкладна 30, засталіся на той самай бярозе. Хаця яна не была надта высокай, вырасла без канкурэнцыі з іншымі дрэвамі ў вялікім двары і таму атрымалася раскідзістая. А амяла, якую 'рассадзілі' раней і  працягвалі гэта рабіць амялушкі, багата ўрадзіла на розных па вышыні і таўшчыні галінах дрэва. Таму і птушкі мелі вялікі выбар ягад і на знешнім баку кустоў, і ўнутры, чым ахвотна карысталіся:

Самае дзіўнае было ў тым, што птушкі і не думалі нікуды перамяшчацца з гэтай бярозы і час ад часу елі на ёй, і адпачывалі  і рабілі яшчэ адну неабходную рэч, пра якую будзе ў працягу гэтай гісторыі. Ніколі раней я нічога падобнага не бачыў - звычайна спажыванне ягад амялы ці рабіны адбываецца параўнальна хутка, максімум некалькі хвілін і птушкі спачатку некалькі першых, а потым паступова іншыя і, нарэшце, самыя галодныя, адлятаюць далей. Тут жа ўсё было стабільна і гэта, канешне, здіўляла.

Працяг будзе

Гродна, 24-02-2025

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі