Як я ўпершыню "капітаніла". Чымпіянат па спартыўнай арніталогіі

*** Сваім загалоўкам нічога такога не хацела сказаць. Усе чальцы каманды ( Андрэй Шэўчык, Андрэй Барадзін, Мікіта Львоў і я ) ў нас былі хутчэй партнёрамі, і капітан нічога асаблівага і не рабіў. Адзінае што, час ад часу ўхваляў віды, калі ўзнікалі спрэчкі: 

- Капітан ухваляе? 

- Неее)))....

... ну альбо 

- Так.

Некалькі разоў адзін асабіста недаверлівы чалец каманды (прывітанне майму дарагому Мікіце Львову) спрабаваў адхіліць віды пачутыя капітанам. Аднак я была моцна ўпэўнена, а такім людзям хочацца давяраць. 

А цяпер пра сам чымпіянат. Як і іншыя каманды-ўдзельніцы Troglodytes  стартавала а шостай гадзіне ў ваколіцах г. Калінкавічы. Адразу хочацца сказаць вялікі дзякуй Андрэю Шэўчыку нашаму кіроўцу і гіду. Без яго ведання мясцовасці ў такі пахмурны, з рэдкім сонейкам дзянёк, мы б не здолелі набраць наш 91 від. Вынік у параўнанні с іншымі камандамі здаецца і меншы, аднак ведаючы гісторыю гэтай гонкі разумееш, што вынік добры.

Дык вось стартаваць мы канешне стартавалі, аднак сыч-сіпель нас адразу моцна падвёў і з шасці гадзін як быццам сыйшоў у падполле. Да шасці раніцы яму было так няблага, а пасля шасці напэўна засаромеўся. Не зважаючы на гэты факт мы з галавой кінуліся ў гонку. Спярша выбралі ў лесе ўсё што змаглі, усе што хаця б падало голас, альбо мела неасцярожнасць з'явіцца перад намі. На першыя дваццаць відаў нам спатрэбілася гадзіна. Пакуль шасталі па лесу напаткалі куніцу, якая залезла на дрэва і адтуль нейкі час пільна назірала за намі.

Пасля леса заехалі на меліарацыю і паскакалі на рыбгас "Трэмля". Безумоўна рыбгас дадаў відаў у наш спіс, аднак шмат з іх прыйшлося браць проста з боем. Доўгі час не маглі "выгнаць" з трыснягоў ніводнай чаротаўкі. У выніку ў спіс мы ўсе ж такі дадалі звычайную і драздовую чаротаўку, аднак толькі нам вядома як гэтыя віды нам дасталіся. У час пераездаў паміж сажалкамі рыбгаса напаткалі берасцянку. Здаецца б звычайны від, а радасці не было межаў, бо берасцянка таксама пільна хавалася ад нас. Я нават пачала жартаваць, што ў гісторыю мы ўвойдзем не рэдкімі відамі, а адсутнасцю звычайных. Трэба сказаць, што мы так і не знайшлі лебедзя-шыпуна, не пабачылі ніводнай лескі. Затое ў нашым спіне апынулася дзесяць відаў розных драпежных птушак ад шуляка-шалубятніка да сокала-кабца і вялікага арляца.

Напрыканцы гонкі мы выйшлі на невялікую вырубку дзе сутрэлі два жаданых для нас віды: звычайнага паўзунка і беласпіннага дзятла. Менавіта адсюль я зрабіла апошні званок, назвала наш апошні від і сказала, што мы фінішыравалі. Так скончылася гэта гонка. Мы былі маладой і амбітнай камандай, якая скончыла гонку, я лічу, на ўзроўні астатніх. Свае памылкі абавязкова выкарыстаем для свайго навучання - на будучыню. Спадзяюся ў наступным годзе мы зможам ўдзельнічаць такім жа складам.