In Memoriam: Алена Вінчэўская (1973-2011)

Алена Вінчэўская

 Алена нарадзілася ў в.Маствілішкі на Ашмяншчыне 7 жніўня ў 1973 годзе. Сярод прыгожых ашмянскіх краявідаў яна правяла першыя 17 год жыцця. Вёска Жупраны, дзе пахаваны Францішак Багушэвіч і дзе ён фундаваў касцёл у неагатычным стылі – гэта яе малая Pадзіма.

 

 

 

 

Не гледзячы на частую вучобу ў разнастайных шпіталях (у 8 год ёй зрабілі аперацыю па каартацыі аорты), Алена скончыла сярэднюю Жупранскую школу з залатым медалём у 1990-м годзе. Так атрымалася, што менавіта ў гэты год у Гарадзенскім універсітэце было вырашана стварыць новыя падвойныя спецыяльнасці – біёлаг-псіхолаг і біёлаг-географ у дадатак да “класічнай” біёлаг-хімік. Яна здала адзін экзамен выкладчыку ўніверсітэту непасрэдна ў школе і стала студэнткай “біялогіі і псіхалогіі”. Я ж пачаў навучанне на тым жа біяфаку толькі ў другой групе – групе “біёлагаў-хімікаў”.

 

 

Праз два гады на пачатку трэцяга курсу ў лістападаўскі вечар на дзень студэнта паміж намі на вялікай супольнай вечарыне ўспыхнула вялікае і ўзаемнае каханне і калі стала зразумела, што адносіны развіваюцца не гледзячы на розныя выпрабаванні ці нават дзякуючы ім, мы пабраліся у кастрычніку 1993 году.

  

 

У 1999 годзе ў нас нарадзіўся Валодзік, які патрабаваў усё больш і больш часу і нашай увагі. Дзякуючы ў многім своеасабліваму нашаму выхаванню, ён рос і застаецца як на свой узрост даволі незалежным чалавекам. Не заўсёды з ім было лёгка, але свой стрыжань і атмасферу любві вакол яго дзякуючы ў першую чаргу маме, ён атрымаў...

 

Мы былі розныя людзі – я амаль заўсёды закрыты і цяжкі на новыя кантакты. Яна – адкрытая і вельмі добразычлівая, з хуткай і вострай рэакцыяй калі гэтага вымагала сітуацыя...

  

 

 Ўжо на чацвёртым курсе Алена пачала працаваць псіхолагам у маёй роднай 6-й гарадзенскай школе, праз некалькі год перайшла ў гімназію №1 імя акадэміка Я.Карскага – найлепшую у горадзе сярэдняю навучальную установу. Гімназія – на той час адзіная ў нашым горадзе - ў шмат чым і дагэтуль застаецца ў лідэрах.

 

   

 

Цікава, што яна часта казала, што не хоча ці не можа працаваць больш у школе. Але, гледзячы па рэакцыю калег і яе вучняў на тое, што здарылася, менавіта псіхалогія і выкладанне біялогіі, якому Алена з усё новымі цікавымі ідэямі і падыходамі прысвяціла апошнія гады працы – даказвае, што гэта было ЯЕ справай. І справа гэта атрымлівалася і прымалася калегамі, вучнямі, бацькамі...

 

 

 

Алена заўсёды падтрымлівала мае цікаўнасці і справы, нават калі часам гэта перашкаджала ці запавольвала яе прафесійны ці асабісты рост. Мы разам шукалі гнёзды лунёў на палях, прымалі ў хаце сяброў і калег з Беларусі ці замежжа. Разам ездзілі глядзець птушак і праводзіць трэнінгі і сэмінары АПБ, дапамагаючы сфармавацца і лепш зразумець сябе рэгіянальным лідэрам нашай арганізацыі. Без яе парадаў і дапамогі, яе досведу псіхолага і трэнера-адукатара я б не змог зрабіць і палову таго, што атрымалася ў гэтым кірунку...

 

Разам мы арганізоўвалі летнікі для студэнтаў-бёдуотчараў у Тураве і для старшакласнікаў-бёдуотчараў на Страдзічах.

 

Ездзілі на ўлікі вяртлявай чаротаўкі на балота Дзікое і на балота Грайна. Ратавалі гарадзенскіх сокалаў-пустэльгаў і назіралі за зімуючымі палявымі лунямі...

 

Без яе ідэй і цяжкай працы не атрымаліся б штогадовыя канферэнцыі нашага абласнога аддзялення АПБ, якія праходзілі ў атмасферы адкрытасці і сяброўства ў гімназіі...

Алена некалькі разоў прымала ўдзел у Бёдрэсах (гонках за птушкамі), хацела стварыць сваю, чыста жаночую каманду...

 

Яна была сябрам Клубу200, мы разам радаваліся новым для нас абодвух ці толькі для яе відам: чорнаваллёваму гагачу, кругланосаму плывунчыку, садовай чаротаўцы, малым лебедзям. Апошнім нашым супольным новым відам стала пярэстая качка, пару якіх мы толькі з другой спробы змаглі ўбачыць на ачышчальных сажалках Скідаля ў сярэдзіне мая...

 

Алена з поспехам бралася за новыя справы – вясной пад час Тыдня экалогіі ў гімназіі прайшла акцыя “Не спі ў шапку – пабудуй сінічцы хатку”. Разам з калегамі-юрыстамі і чэшскімі сябрамі яна бараніла ад незаконных і непатрэбных высечак гарадзенскія дрэвы.

А разам з Ірынай Клявец на прыканцы мінулага году яна напісала кнігу ў дапамогу настаўнікам, дзе былі распланаваныя і распісаныя інтэрактыўныя ўрокі біялогіі...

 

Пасля знаёмства Алены з новай канцэпцыяй і метадамі стварэння навучальных праграм у НДА, мы збіраліся правесці цікавы сэмінар-трэнінг па інтэрактыўным метадам навучання для кіраўнікоў “Крылатых дазораў”...

 

Апошняй нашай супольнай справай стала паездка ў Жалудок, куды мы даставілі фотавыставу “Нашы птушкі-2011” да 225-годдзя заснавальніка беларускай арніталогіі Канстаціна Тызенгаўза. Мы фатаграфаваліся на фоне плэнэрных скульптураў у парку Жалудка. А потым я паказаў ёй мемарыяльную шыльду аднаму з настаўнікаў К.Тызенгаўза – праф. С.Б.Юндзілу ў шчучынскім касцёле Св.Тэрэзы. Апошнім яе здымкам стала фатаграфія на фоне т.зв. “дуба Юндзіла” каля будынка калегіюма піяраў, дзе прафесар выкладаў...

 

27 мая яе жыццё раптоўна абарвалася – парвалася аорта... Брыгада “хуткай дапамогі”, якая праз 20 хвілін прыехала на выклік у гімназію, спрабавала рэанімаваць яе, але Алены ўжо не было з намі... 

Я некалькі разоў браўся дапісаць гэты некралог, але больш-менш паслядоўна атрымалася толькі цяпер – амаль праз два месяцы пасля яе смерці... 

Спадзяюся, што яна прабачыць мне гэтую вымушаную апяшаласць.

 

 

Comments

Мае шчырыя спачуванні Дзіма і Валодзік, а таксама усім блізкім!

Цяжка аб гэтым гаварыць, яшчэ цяжэй думаць.

Алена назаўсёды застанецца ў маёй памяці як шчыры і ветлівы чалавек.

Мне заўсёды было лёгка і прыемна з ёй размаўляць і заўсёды было аб чым...

Светлая памяць!

olgalukshyts (госць) - 27.05.2011 - 23:09

Шаноўныя Дзіма і Валодзя, родныя Алены! Мы шчыра спачуваем Вам. Здарыўшаеся з Аленай нельга асэнсаваць! Так раптоўна абарвалося жыццё такой маладой і сонечнай жанчыны. Немагчыма паразумець, як магло не вытрамаць яе сэрца, калі ўсе блізкія яё так любілі, а яна сапраўды кахала сваіх блізкіх і родных. Яё усмешкі сустракалі кожнага пры сустрэчы. З першых сустрэч з Аленай у Гродна і летніках АПБ яна стала блізкім нам чалавекам, з кім можна было пагутарыць на розныя тэмы. Яё жарты і гісторыі давалі прыклад для жыцця. Здарыўшаеся проста жаш… Дзіма і Валодзя верым, што вы зможаце жыць дзеля вашай жонкі і маці пасля яе страты. Алена была сапраўдная жанчына… такія страты немагчыма легка перажыць… Вольга Лукшыц, Алена Кулікова, Алена Лепо, Іра Ратэнка…

Дмитрий, Володик и близкие! примите мои искренние соболезнования. Я не была лично знакома с Еленой, но ни чуть не сомневаюсь, что она была хорошим человеком, женой и мамой. Светлая память...

biot1 (госць) - 28.05.2011 - 01:27

In reply to by admin

Не могу в это поверить... Больше никогда не увижу Алёну... Последний раз мы встречались на конференции Гродненского областного отделения, и я заезжал на Подольную домой к семье Винчевских... Вспоминаю наши семинары, сплав на плоту по Припяти... С Аленой всегда было приятно общаться... Дима и Володик, примите мои искренние соболезнования...

Мае шчырыя спачуванні, Дзьмітрый і Валодзік.

Цэлы дзень цяжка асэнсаваць тое, што так раптоўна здарылася. А яшчэ цяжэй прыняць, што Алены ўжо не будзе з намі, але яна застанецца ў нашай памяці жыццярадасным, светлым і цікавым чалавекам, які заўсёды мог знайсці выйсце з канфліктнай сітуацыі. Мне не будзе хапаць яе смеху і жартаў, парад. Трымайцеся калі ласка.

Помнім і спачуваем.

Цяжка паверыць, немагчыма асэнсаваць, што няма больш нашай прамяністай, жыццярадаснай Алены... Мы будзем памятаць яе, як чалавека, адданага сваёй справе, чалавека, які заўсёды прыйдзе на дапамогу. Алена назаўсёды застанецца ў нашых сэрцах! Шчырыя спачуванні родным і блізкім. Ірына Сыско і Святлана Ленкавец

Дмитрий, мои Вам искренние соболезнования! К сожалению, справедливости в мире нет, и почему самые дорогие и близкие уходят в самом расцвете -- никто не обьяснит. Держитесь!

 Дзiма, Валодзiк i родныя, зауседы цяжка пiсаць такiя словы, а яшчэ цяжэй асмыслiць тое, што здарылася. Нашыя словы падтрымкi для вас.

Яе усмешка - вось, што стаiць перад вачыма, нават зараз.

Светлая памяць....

Наталля, Павал, Лявон.

olgalukshyts (госць) - 28.05.2011 - 21:19

Захожу і перачытваю спачуванні - і кожны раз нейкае непаразуменне. Як можу пайсці такі чалавек, такая жанчына у росквіце жыцця... Алёна прайшла жыцце з усмешкай, але такое кароткае... яна спазнала сапраўднае каханне, раскрылася ў сямьі, прафесіі, грамадскай пазіцыі... на жальЮ, чалавечае жыцце такое кароткае...

Дарагія ўсе!

Дзякуй Вам за цёплыя словы, ўспаміны і падтрымку.

Мы з Валодзяй дагэтуль не верым, што яе няма і больш ніколі не будзе з намі.

Сапраўды, ў гэта немагчыма паверыць і, напэўна, не трэба...

Любіце сваіх каханых і блізкіх, пакуль ёсьць такая магчымасьць - гэта самае важнае ў жыцьці.

...

Сьветлая ёй памяць!

Ганна (госць) - 31.05.2011 - 19:16

Смутак і непрыйманне таго, што такое магло здарыцца. Алена ва ўспамінах застанецца жыццярадасным, шчырым і нeпаўторным чалавекам. Моцы Вам, Зміцер, і Вашым блізкім, прыняць такую страту. Трымайцеся.

Дмитрий и Ваш сынулька Володька! примите и мои искренние соболезнования. Я тоже не был лично знаком с Вашей супругой Еленой, но ни капельки не сомневаюсь, что она была, очень хорошим, удивительным человеком, прекрасной женой и мамой, верным спутником жизни. Нужно выдержать, пережить эту большую и невосполнимую утрату..Светлая память и царствия ей небесного.. 

Ананім (госць) - 03.06.2011 - 02:51

Дима......Ты держись! У тебя ваш с Ленкой сын, а это значит частичка её. Лену забыть невозможно. Не буду писать о ней в прошедшем времени, слишком живой человек она! Столько энергии и жизненной силы не могут исчезнуть в никуда. Наверное, Лена передала их вам с Володей. Теперь вы должны быть сильнее.

 Дмитрий, примите мои искренние соболезнования.  

Держитесь, пожалуйста. Пережить такую утрату и боль всегда сложно, но необходимо. Да Вы это и сами знаете... не знаю, что сказать... всегда теряла слова в подобных ситуациях

Татьяна Вишневская (госць) - 29.07.2011 - 03:27

Оказалось, что это Ваша жена так трагично и внезапно скончалась тогда в гимназии... помню, как мой 9-летний сын, ученик этой гимназии, взволнованно рассказывал о том, что произошло. простите, Дмитрий, не знала, что у вас горе. примите мои искренние соболезнования. оставайтесь таким же открытым и простым каким мы, журналисты, вас знаем. Здорово, что Вы сделали в память о жене эту страничку. С уважением Татьяна (БЕЛТА)

Наталья Тетеревская (госць) - 02.08.2011 - 14:39

In reply to by Ананім (госць)

Дима, мы с тобой, с вами...Прости, что не находится слов, времени, чтобы быть рядом. Может это и не нужно сейчас. Держись!