Club200: "Рыбная субота" + video

Часта так здараецца, што вандроўка не задаецца: то дождж, то халодны вецер ці яшчэ якая трасца, але менавіта ў такія вандроўкі здараюцца тыя сустрэчы, якія ў памяці застаюцца на доўгі гады. Вось так і ў гэты раз, вырашылі  мы з Дзімам Шыманчуком завітаць на рыбгас Волма, што ў Чэрвеньскім раёне.

Надвор'е не радавала, ды і мясцовасць была амаль незнаёмая, таму прыйшлося шмат хадзіць, але як вядома ногі шмат каго кормяць. Большасць сажалак былі спушчаны, і былі аддадзены ў гаспадаранне чайкам: чайкам-рыбачкам, шызым чайкам і чайкам-клыгунам. Спакой апошніх часам парушалі дарослыя арланы-белахвосты, якіх было мінімальна 6 птушак. Фонам для гэтай кампаніі былі нестамляльныя крумкачы, якія былі паўсюль  з усімі варыяцыямі сваіх крыкаў. Амаль сярэдзіна лістапада, таму кулікоў на гэткіх прыдатных мясцінах не пабачыш, акрамя нешматлікіх самотных кнігавак.

Сажалкі якія яшчэ не спушчаны апанавалі крыжанкі, і як быццам нейкая групіроўка не пускалі нікога да сябе. Усяго іх было каля 2300 асобін, прыкладна з роўным суадносеннем палоў. Мы ведалі з паведамленняў Аляксандра Вінчэўскага, што тут могуць хавацца цікавосткі, але не думалі, што іх атрымаецца так лёгка знайсці.

Перашы патрапіўся нырок-маранка (Clangula hyemalis), гэта была дарослая самка, якую раней напэўна і адзначыў Аляксандр. Яна знаходзілася непадалёку ад папярэчнай дамбы 5-й сажалкі, ў невялічкай затоцы дзе адпачывала.  Добра разглядзеўшы яе, мы заснялі цікавае відэа: птушка нырае і праз невялічкі час спужаная выскоквае з вады, напэўна напалоханая памерамі тутэйшых карпаў, а магчыма проста пачуўшы голас небяспекі чаек, што ўзняліся за 200 м ад яе. Пасля гэтага мы яе больш ніколі ў сваім жыцці не бачылі. 

Амаль адразу на дальнім баку сажалкі мы заўважылі самку нырка-сіньгі (Melanitta nigra), якая добра індыфікавалася па характэрнай светлай шчацэ. Другую птушку мы заўважылі на суседняй сажалацы, а побач з ёй яшчэ адзін цікавы від - нырка-плёсаўку (Aythya marila), якая адпачывала схаваўшы дзюбу і характэрныя адзнакі для вызначэння ў пёры. Вызначыць яе атрымалася пасля таго, як птушка пасля турбавання пераляцела ў іншае месца: вялікая белая пляма каля дзюбы, і характэрны абрыс дазволілі сцвярджаць, што гэта была самка нырка-плёсаўкі.

Склалася такое ўражанне, што гэтая кампанія рэдкасцяў прыляцела сюды не па-асобку, а разам, а можа гэта проста ўражанне.

Стомленыя і шчаслівыя мы вярталіся ў Менск, а мяне не пакідала думка, што Волма, гэта цудоўная незвычайная мясціна, якая разнастайнасцю біятопаў спрыяе таму, што тут круглы год можна пабачыць шмат цікавага і рэдкага. І пакуль, гэтая мясціна кожны раз радуе мяне новымі відамі ў спісе пабачаных у Беларусі (за сёння дадалося адразу 3 новых віда).

п.с. Мяне таксама не пакідала ўражанне, што на рыбгасе вядзецца сапраўдная вайна, ахвярамі якой з'яўляюцца не толькі шызыя і вялікія белыя чаплі, але і нават чайкі ды крумкачы.

Сліж Яўген.