Вясковыя ластаўкі: Галодная тройка. Частка 1

Хаця маладыя вясковыя ластаўкі (Hirundo rustica), якія пакінулі гняздо, добра лятаюць амаль адразу - у адрозненне ад большасці іншых нашых вераб'іных птушак, самастойна ежу сабе яны злавіць не могуць яшчэ параўнальна доўгі час. Усё ж паляванне на насякомых у паветры патрабуе не толькі лётных здольнасцяў, але і іншых ведаў і ўменняў, якіх у малых яшчэ няма. Таму іх і кормяць бацькі, перадаючы першы час ежу з дзюбы ў дзюбу, а нават глыбей - стараюцца пакласці глыбей у рот. І то часам нешта выпадае, як бачна на адным са здымкаў.

І птушаняты з аднаго гнязда стараюцца трымацца разам - так ім бяспечней, ды і бацькам лягчэй іх знайсці калі яны адно каля аднаго, ды і сумесныя галодныя крыкі пэўна робяць на бацькоў большае ўражанне і павялічваюць матывацыю шукаць для малых ежу, чым па-асобку ад кожнага калі б яны сядзелі не разам.

Але ёсць у падобным аб'яднанні і мінусы - невядома каму аддасць бацька ці маці ежу нават калі бачыш, што нясе,здаецца, у втой бок) Таму і стараюцца некаторыя самыя хітрыя птушаняты зменшыць канкурэнцыю з боку сіблінггаў - паварочваюцца галавой у супрацьлеглы бок. Так ім падаецца, што калі бацькі будуць ляцець з таго боку, дзе птушанё адно павёрнутае галавой да іх, то выбару каму аддаць чарговую порцыю насякомых у іх не будзе.

Аднак і гэта не вельмі дапамагае - іншыя птушаняты стараюцца павярнуць галовы куды трэба і хітрасць калі і спрацоўвае, то далёка не заўсёды.

Другая частка пра іх жа - ТУТ

23-=07-2020, Гродна

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі