Гілі і паўночны вецер

Мінулагодняе месца, дзе я здымаў гілёў да пачатку вясны, спрацавала і гэтай зімой. Штораз, як я прыходзіў туды, там або былі птушкі, або іх трэба было пачакаць і яны прыляталі. Але здымаць іх было цяжка. Па-першае, цёмна, а па другое, пазіравалі яны звычайна нядоўга і адляталі то ў блізкі парк, то яшчэ куды.

І вось па дарозе ў "гілёвае" месца я знайшоў новае!

Здымаць гілей (Pyrrhula pyrrhula) на клёнах яшчэ цяжэй - іх добра бачна, яны асабліва нікуды не адлятаюць бо амаль пастаянна ядуць крылаткі= насенне клёнаў, але мноства галін і ракурс знізу неяк не дазваляе радавацца падобным сустрэчам. Але маё новае месца - асаблівае, таму патэнцыйна шыкоўнае і доўгаграючае. Два не старыя, але ўжо высокія клёны выраслі на крутым беразе Нёмана і калі стаяць на самым версе, то птушкі як раз апынаюцца насупраць цябе або нават ніжэй! Ды і ўраджай быў увосень багаты - хаця вельмі шмат крылатак ужо з'едзена гілямі, шмат яшчэ засталося і такога смачнага ім насення яўна хопіць да вясны.

Адно было кепска - святла было малавата для добрых здымкаў. Але сёння падуў моцны паўночны вецер, які разам з марозам і чарговым снегападам пасля абеду раздзьмуў хмары і аблокі і паказалася сонца!

Калі я падыходзіў да края берага з клёнамі, гілі на ўсялякі выпадак адляцелі. Іх было прыкладна ў два разы больш, чым раней - пад 40 птушак. Аднак я ведаў, што хутка яны вернуцца - так і атрымалася, не прайшло і 5 хвілін.

Паўночны вецер раздуваў параўнальна доўгае пер'е на целе тых птушак, якія сядалі "няправільна", але яны не надта турбаваліся гэтым - сыты не замёрзне!

https://youtu.be/pIPbKsAWOYw