Апалоўнікі наляцелі)

Калі 'на мяне' у лесе на схіле недалёка ад Нёмана наляцелі 5-6 сініц-апалоўнікаў (Aegithalos caudatus), я спачатку думаў, што навокал выключылі гук. Па-першае я ведаў, што гэтыя дзіўнаватага выгляду сінічкі заўсёды бясстрашна і гучна перамаўляюцца паміж сабой і па другое, я ведаў, што я не аглох. Але ніякіх гукаў гэтыя хуткія птушачкі , пералятаючы з галінкі на галінку, не выдавалі! Зусім.

У разгубленасці я пачаў здымаць іх, але яны так хутка перамяшчаліся з месца на месца, нідзе не затрымліваючыся даўжэй, чым на долі секунды, што мало што з гэтага аірымалася. І іх доўгія хвасты, якія  на першы погляд павінны былі б перашкаджаць ім у руху паміж галінкамі, наадварот, дапамагалі ім 'упісацца' у любую прастору.

Як яны паспяваюць так хутка не толькі знаходзіць сабе ежу, але дастаць і з'есці яе? 

Таксама бязгучна, як прыляцелі, яны і хутка зніклі  сярод кустоў і дрэваў.

Горадня, 09-02-2020

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі