Кожны здымак у галерэі нашага сайту з'яўляецца ўласнасцю аўтара, які яго размясціў (калі не ўказана іншае). Для камерцыйнага выкарыстання любога здымка або яго часткі неабходны пісьмовы дазвол аўтара.
Пры некамерцыйным выкарыстанні спасылка на аўтара і сайт абавязковыя. Звяртайцеся да рэдактара:harrier@tut.by па ўсіх пытаннях
Пры выкарыстанні здымкаў у сацсетках, забаронена размяшчаць больш аднаго здымка з фотасерыі на пост, таксама абавязковы надпіс "больш здымкаў тут:" і далей канкрэтны адрас на знаходжанне фота-серыі на сайце.

All these pictures are copyrighted by the authors. Please respect the time and effort spent in shooting them.
If you have any questions or comments, please let us know: harrier@tut.by

Мае знаёмыя курапаткі

Так атрымалася, што прыкладна з пачатку лета час ад часу ў цэнтры гораду на беразе Нёмана ці недалёка ад яго я назіраю за парай шэрых курапатак (Perdix perdix). Іх асноўная тэрыторыя - гэта невялікі разнатраўны луг памерам прыкладна 1 гектар за былым піўзаводам. Першы раз яго скасілі як раз у пачатку лета, але па палове і курапаткам заставалася месца і дзе схавацца, і дзе лягчэй, на скошаным, збіраць-шукаць ежу. І хаця яны часам рабілі пешыя вылазкі і за некалькі сотняў метраў ад свайго лужка ажно да старога маста, усё ж раз за разам вярталіся на яго.

У пачатку верасня лужок курапатак скасілі ў другі раз, пад нуль і цалкам і я амаль месяц іх не сустракаў ні там, ні недзе побач і думаў, што яны былі вымушаныя перабрацца некуды ў іншае месца. Ажно пазаўчора зранку пара зусім недалёка ад лужка, на схіле і беразе Нёмана пераляцела на некалькі метраў ад мяне і ў траве з расой стала харчавацца. Калі ў іх бок накіраваўся па ходніку, які ідзе ўздож ракі, першы мінак, я ўжо з сумам думаў, што доўга фота-сесія з птушкамі не працягнецца. Але адбыўся цуд: курапаткі 'уціснуліся' ў рэшткі скошанай расліннасці зусім побач з тратуарам так, што чалавек іх не заўважыў калі ён прайшоў, працягнулі харчавацца!

Нешта падобнае адбылося і сёння: курапаткі адляцелі зусім побач і калі трошкі адбеглі, спачатку вытрымалі добрую паузу, і толькі потым пачалі есці зусім недалёка ад мяне:

Я ўжо ведаў, куды накіроўваецца пара - на свой лужок, на якім за гэты час трошкі адрасла трава. Так і атрымалася: птушкі асцярожна перайшлі ходнік і паціхоньку перасоўваючыся ў расліннасці, пачалі харчавацца на лужку. А я не перашкаджаў ім і здымаў здалёк як час ад часу яны высоўваюцца з травы і ўважліва прыглядаюца наваколлю.

Да новых сустрэч, старыя знаёмыя!

03 і 05.10.2021,бераг Нёмана ў Гродна.

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі