Восеньскія гілі

Дакументацыйныя здымкі

Хаця сонца яшчэ не села зусім, аднак ужо хавалася за лес на высокім супрацьлеглым беразе Нёмана. Таму святла станавілася ўсё менш, я павярнуў назад і няспешна йшоў дахаты па беразе ракі зусім недалёка ад вады. Раптам наперадзе, на адным з высокіх асліннікаў, села сіняя снічка і я вырашыў яе паспрабаваць зняць - усё ж меў з сабой штатыў і спадзяваўся, што нешта яшчэ атрымаецца. Аднак сінічка хутка пераляцела, а ніжэй, недалёка ад сябе і невысока над зямлёй, паміж рознакаляровых плямаў-лістоў ажыны, я ўбачыў самца гіля (Pyrrhula pyrrhula)!

Ён няспешна перажоўваў ягады ажыны, час ад часу недалёка пералятаючы на новыя галінкі. Прыкладна за паўгадзіны да гэтага я пакаштаваў 2 такія ж ягады, якіх навокал было даволі шмат. Яны былі зусім без смаку - пэўна пасля маразоў інакш і быць ужо не магло. Але гілям самі ягады і непатрэбныя, яны любяць і ядуць насенне, таму і нікуды не спяшаліся. Недалёка ад самца паказалася і самка - яна таксама ела ажыны.

Я спачатку стаў чакаць, што гілі сядуць вышэй і больш зручна для здымкаў, але ягад хапала і каля зямлі, і я вырашыў памалу падыходзіць каб паспрабаваць сфатаграфаваць іх зблізку праз прасветы паміж лістамі-галінамі.

Першай мяне пачула самка, выгукнула "Гіль! Гіль" і разам з самцом яны адляцелі на больш высокія кусты. І хаця праз хвіліны 2-3 самец вярнуўся, пэўна каб яшчэ пад'есці, але зняць ужо нічога не атрымалася і я заставіў птушак у спакоі.

Троху здымкаў і вялікая радасць ад нечаканай сустрэчы ў мяне ўжо была.

Бераг Нёмана ў Гродна, 10-11-2021

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі