Калі зранку, пад час прагулкі з нашым сабачкам, па беразе ракі я ўбачыў наперадзе на ходніку шэрую курапатку (Perdix perdix), я ўжо здагадваўся, што гэта мая знаёмая сям'я. З нашай апошняй сустрэчы не вельмі далёка ад гэтага месца прайшло 10 дзён і гэта быў шанец паглядзець, што ў іх за гэты час змянілася.
Мы прыпыніліся, каб не палохаць птушак і сталі чакаць што будзе далей. Прайшло каляхвіліны і стала зразумела - гэта тая ж сям'я з маладымі птушкамі. І як і тады, наперадзе і вызначаюць кірунак руху самец і самка ці нехта адзін з бацькоў. Менавіта яны правяраюць, што адбываецца навокал, а потым да іх падцягваецца іх патомства. Аднак, як аказалася трошкі пазней, птушанят стала ўжо менш: было каля 15, а цяпер (толькі) 8.
Уся сям'я без спешкі харчуецца насеннем разнастайных травяністых раслін, але дарослыя птушкі не трацяць пільнасці:
Праз нейкі час яны вырашаюць перайсці праз ходнік і ісці з таго яго боку наперад. І - дзіва дзіўнае! - дарослым птушкам нават не перашкаджае ў гэтым мой сабачка, які не толькі яўна адчувае пах курапатак, але і выдатна бачыць іх зблізку, але не кідаецца 'паганяць'. Як гэта зразумелі дарослыя птушкі, я не ведаю.
Але потым адлегласць паміж імі і моладзю павялічваецца - маладыя курапаткі не хочуць рызыкаваць і ісці за бацькамі, пакуль бачаць наперадзе патэнцыйную небяспеку. І хаця бацькі яўна клікалі далучацца да сябе, але нічога не атрымалася і м прыйшлося вяртацца - ізноў каля сабачкі - і толькі тады, усе разам, яны няспешна пабеглі па плітцы ходніка назад у той бок, адкуль з'явіліся. І мы таксама павярнулі дахаты - навошта палохаць і траціць давер птушак, тым больш здымкаў ужо было зроблена нямала.
Бераг Нёмана ў Гродна, 09-09-2022
Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі
- Увайдзіце ці зарэгіструйцеся каб пакідаць каментары.
КАМЕНТАРЫ