Як мы ратавалі пустальгу ў касьцёле. Частка другая, шчасьлівая

Сёньня атрымалася пасьпяхова скончыць аперацыю па ратаваньні сокала-пустальгі з Пабернардынскага касьцёла ў Горадні. Першая частка нашых спробаў апісана тут:

Як мы ратавалі пустальгу ў касьцёле

Мы ўжо ведалі, што сетку трэба класьці гарызантальна, мыш была ў выдатным стане. Таму заставалася выканаць нашы задумкі ў рэальным часе і месцы.

На гэты раз мы спачатку нацягнулі над праходам паміж радамі лавак сетку, а мыш планавалі пусьціць пад яе толькі пасьля гэтага. Як не глядзелі ўверх, сокала мы не ўбачылі.

Аднак пустальга была настолькі галодная (нагадаю, ўнутры касьцёлу яна была ўпершыню заўважаная тыдзень таму і наўрацьці што ела за гэты час), што пачуўшы шабуршэньне мышы ў невялічкай скрыні, даволі хутка і блізка падляцела каб паглядзець на сваю патэнцыйную ахвяру:

Усё было зроблена, мы чакалі на птушку, а птушка - на ежу:

Аднак першы раз мы зноў зрабілі памылку: брусы, на якіх была нацягнута сетка, былі пакладзены на сьпінкі лавак, таму пустальзе хапіла месца, каб пасьля атакі на мыш і нашага набліжэньня з крыкамі, выляцець з пад сеткі.

Другі раз мы апусьцілі сетку на загароджаную лаўкамі прастору, сокал плаўна па дуге атакуе мыш,

і вось птушка ўжо ў нас у руках!

Шчасьлівыя, мы кальцуем, мераем і ўзважваем яе.

Дарослая самка важыць усяго 170 грам! Па розных літаратурных крыніцах, такая самка летам павінна важыць ад 220 да 250 грам! Так што за час вымушаанй галадоўкі яна страціла паміж 50 і 80 грамамі сваёй масы, што адпавядае 25-30%!

Пасьля фотасесіі з птушкай, зьбіраем усе прылады і ідзем хваліцца перад пробашчам.

Пробашч а.Антоні Ханько і яго сакратарка пані Крыстына шчасьлівыя не менш, чым мы. Сакратарка прапануе назваць птушку Феліцыяй. Мы пагаджаемся і ідзем карміць яе мышкай, якую яна так і не злапала...

Калі заўтра скончыцца дажджлівае надвор'е, а самка зранку будзе нармальна есьці, яна паляціць туды, куды захоча. Спадзяюся, што гэта не будзе зноў касьцёл...