На шляху ў Слонім + VIDEO

         Які раз ужо ўпэўніваюся ў тым, што самыя цікавыя прыгоды пачынаюцца пасля слоў: “я ведаю самы кароткі шлях!” І у нашым выпадку ўсё выйшла амаль так. Толькі гэтыя словы нікому не прыйшлося сказаць, бо залішне ўпэўнены мы былі ў правільнасці сваіх дзеянняў. Што нас і падвяло... 

         Напярэдадні ўсяго мне патэлефанаваў Яўген Сліж і прапанаваў разам з’ездзіць у Слонім, каб забраць здымкі фотавыставы нашага аддзялення. Я згадзіўся і на наступны дзень мы адправіліся здавалася б ў звычайную паездку. З самай раніцы сыпаў дробны снег, які з часам то ўзмацняўся, то слабеў. Дарогу час ад часу перамяталі невялікія завеі, а бачнасць была такой, што здавалася наперадзе неба злучаецца з белай ад снегу зямлёй у адзінае непарыўнае цэлае.

І канешне не ў нашых планах было рабіць маршрут прамым. Спачатку мы наведаліся ў вёску Малькавічы. Вядома яна тым, што тут знаходзіцца вуліца, дзе амаль на кожным слупе ЛЭП размешчаны бусліныя гнёзды. Не так даўно Мастоўскія энергетыкі для бяспекі людзей і птушак пачалі скідваць іх і ўсталявалі на некаторых слупах спецыяльныя металічныя платформы для гнездавання птушак. Па ўсёй вёсцы мы налічылі 12 такіх платформаў. Пры чым цікава, што канструкцыя ўсіх платформаў хоць і падобная, аднак таксама не зусім аднатыпная.

Што ж, паглядзім як аднясуцца самі буслы да такіх зменаў.

          А мы едзем далей. І занесла нас дарога ў Ліпічанскую пушчу. Справа ў тым, што напрыканцы кастрычніка мінулага году мы змайстравалі і павесілі тут на вяршыні зломанай сасны невялікую скрыню для шэрай кугакаўкі.

                                                                                                                                  здымкі ад 28.10.2012г.

 І цяпер прыехалі сюды, каб паглядзець, ці ёсць каля скрыні які-небудзь рух. З самага пачатку мы здалёк заўважылі пер’е і пух на летку скрыні. Магчыма хтосьці яе ужо заняў. Таму саму скрыню мы не чапалі. Час і будучыя праверкі пакажуць. Ва ўсялякім выпадку, нават калі скрыня і не занятая, то нехта яўна праяўляў да яе цікавасць. 

                                                                                                                                                     цяпер    

         Выязжаючы з Ліпічанскай пушчы вырашылі крыху скараціць шлях рухаючыся па не зусім расчышчанай лясной дарозе. Вось тут нас наша самаўпэўненнасць і падвяла… Праехаўшы пару соцень метраў мазда “села” ў снег. Не наперад, не ў зад! Падкапаўшы і падклаўшы пад калёсы тоўстыя сухія галіны мы неяк зрухаліся з месца, але не надоўга, бо ў галаву нам прыйшла другая хворая ідэя – развярнуцца. Мы зноў “селі” ў снег…

Ішла другая гадзіна. У …наццаты раз (збіўся з ліку) мы робім падкопы і падклады. Мы нават амаль развярнуліся, але далёка крануцца з месца не маглі. Але на шчасце ў апошні момант праз сілу ўдалося крануцца наперад і заднім ходам усё ж выехаць на расчышчаную дарогу. Упэўніўшыся, што з машынай усё добра, мы рушылі на Слонім. На выездзе з пушчы сустрэлі вялікую чародку амялушак на высокіх дрэвах.

         У Слонім мы канешне даехалі. Вырашыўшы там свае справы, павярнулі назад у Гродна. Па дарозе часта трапляліся канюхі, чародкі палявых вераб’ёў і звычайных стрынатак. Апошні наш прыпынак мы зрабілі на Грайна. І не дарма. Яўген заўважыў 9 шэрых жураўлёў, якія панура стаялі пад падаючым снегам на замерзлым балотцы.

Пэўна столькі праляцелі і не чакалі такога ад надвор’я. Шкада канешне. Не менш цікава было глянуць і на знешні выгляд мазды. За час паездкі са Слоніма (дзякуючы снегу і ветру) яна паспела крыху “абрасці” ледзяшамі. Вось такі нечаканы “цюнінг”.

         Вось такія нечаканыя прыгоды з нечаканым для нас урокам і нечаканым фіналам.