Дразды-піскуны: Усё лепшае - птушанятам. Але не ўсім адразу

Замаскаваўшыся, я сядзеў на беразе Гараднічанкі і чакаў на прылёт зімародкаў. Але зімародкі не прыляталі і, як гэта звычайна бывае, я стаў звяртаць усё больш увагі на тое, што адбываецца навокал. І вось амаль насупраць мяне, на дрэва на іншым беразе рэчкі, сеў дрозд-піскун (Turdus pilaris). З-за таго, што камера была амаль на максімальным зуме ў чаканні зімародкаў прыкладна ў 20 метрах ад мяне, я так і паспрабаваў, не змяняючы зум, знайсці ў аб'ектыве дразда. 

Аказалася, што ён трымае ў дзюбе мякаць чарэшні і прысеў побач са мной каб вырашыць, каму з птушанят яе несці. Бо як аказалася хвілін праз 5, таксама амаль насупраць мяне, але метрах у 15 ад месца і дрэва на якое сеў дарослы дрозд, сядзеў адзін з караткахвостых злёткаў.  Яго добра прыкрывалі галіны і я заўважыў яго толькі тады, калі ён кароткім крыкам папрасіў есці. Крыкі-просьбы спачатку раздаваліся прыкладна раз у 10 хвілін, а потым, калі птушанё больш прагаладалася, пачаліся серыі кожныя 3-5 хвілін, прычым больш працяглыя, па некалькі секунд запар. 

Але бацькі як бы не заўважалі птушанё, і, зразумела, не кармілі. І хаця за больш, чым гадзіну я бачыў дарослых  драздоў (у тым ліку і з чарэшняй у дзюбе) на рознай адлегласці некалькі разоў, да 'майго' злётка ніхто так і не прыляцеў. Наўрацці тое, што я сяжу побач было прычынай ігнаравання просьбаў птушаняці, але прышоў мой час вяртацца дадому і я, так і не дачакаўшыся кармлення драздзёнка, сыйшоў адтуль. 

Гродна, 04-06-2024

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі