Маўклівая песня гіля

Дакументацыйныя здымкі і відэа

Яшчэ здалёк я пачуў у старым садзе, які застаўся паміж савецкімі пяціпавярхоўкамі, голас гіля (Pyrrhula pyrrhula). Ён даволі часта і рэгулярна пытаў і адказваў сабе: - "Гіль? Гіль", таму знайсці яго было нецяжка. Гэта аказаўся самотны самец, які еў пупышкі на адным з многіх тут пладовых дрэваў і час ад часу свісцеў - можа клікаў далучыцца да яго іншых гілёў?

Але еў ён нядоўга, пераляцеў недалёка і сеў на адну з тонкіх галінак амерыканскага клёна. І тут пачалося дзіўнае прадстаўленне:

Гіль надзьмуваў горла так, што прыпадымалася пер'е на шыі, разяваў дзюбу і падымаў яе з галавой дагары. Часам прыпадамылася і чорнае пер'е на патыліцы самца. Выглядала гэта так, што ён спяваў, але ... без гуку! Раз на 10-15 секунд усё ж вырываліся кароткія і нягучныя кавалкі свістоў-пазыўкі, але потым гук зноў 'прападаў' і гіль спяваў моўчкі. Працягвалася гэтая маўклівая песня каля хвіліны, а потым птушка адляцела. І што гэта было і для чаго, я не зразумеў. 

Гродна, 15-03-2024

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі