Амялушкі і амяла: "...і стол, і дом..." - частка ІІ, як птушкі п'юць снег

Заканчэнне фота-гісторыі. Пачатак ТУТ

Учора ўначы нас засыпала снегам і хаця пасля абеду нічога ад яго ўжо не асалося, я ўспомніў пра сваё невыкананане абяцанне - дапаказаць і дараспавесці пра незвычайных амялушак (Bombycilla garrulus), якія мін 2 гадзіны правялі на той самай бярозе, нікуды з яе не пералятаючы.

Толькі вось апошняе было не зусім так - амялушкі рэгулярна пераляталі з бярозы з яе багатым ураджаем ягад амялы. Але не на іншыя дрэвы, а ...папіць. У некалькіх метрах побач з бярозай быў стары, двухпавярховы дом з пакатым, крытым бляхай, дахам. І аказалася, што амялушкі у рознай колькасці, час ад часу, ляцелі на яго край. Спачатку я думаў, што на сонцы снег на даху растаяў і яны пьюць там талую ваду з рынды. Але ўсё аказалася адначасова прасцей і больш цікава: снег споўз на самы край бляхі і птушкі хапалі яго дзюбамі хто і як зможа:

Не ведаю, ці разумеюць птушкі не з поўначы, што снег - гэта вада, якая замёрзла, а вось гілі і амялушкі дакладна разумеюць і выкарыстоўвываюць снег замест вады.

Думаю, што і гэтыя прыкладна 30 амялушак  нікуды не адляталі з гэтай бярозы менавіта таму, што толькі тут знайшлі ідэальную для сябе камбінацыю: шмат ягад амялы на рознай вышыні і бяспечнае месца вада(снега)пою зусім побач на даху, для якога не трэба апускацца на зямлю. І кожныя 7-10 хвілін нехта з птушак або самотна, або ў невялікіх групках карысталіся з гэтай магчымасці - пілі снег.

Гродна, 24-02-2025

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі