Вясковыя ластаўкі: Галодныя ўсе

Гэты другі вывадак вясковых ластавак (Hirundo rustica) яўна толькі выляцеў з гнязда: птушаняты амаль увесь час прытуляліся адно да аднаго і з-за гэтага часта выглядалі так, як быццам ім холадна. Але можа у цесным кантакце - падобным да таго, які быў яшчэ зусім нядаўна ў гняздзе, яны ўсё яшчэ адчувалі сябе больш упэўнена?

Тонкую галінку вярбы, на якой яны сядзелі, часам амаль вертыкальна і разам з імі падымаў вецер - тады ім прыходзілася злятаць, каб праз хвіліну-другую ізноў сустракацца на ёй і прытуляцца)

Тады - на ўсялякі выпадак - тыя, што ўжо сядзелі на ёй, прасілі есці ў тых, што толькі падляталі каб сесці побач)

І яшчэ адна 'хітрасць' выкарыстоўвалася: звычайна  адзін з птушанят сядзеў галавой у іншы бок, чым сіблінгі. Ну а што - калі бацькі прыляцяць з твайго боку, ты амаль не маеш канкурэнцыі - раптам пашанцуе? )

Бацькі прыносілі насякомых прыкладна раз у 5 хвілін, прычым звычайна адзін і праз некалькі секунд - другі. Так што малым можна было не пераставаць крычаць пасля прылёту першага, таму што хутка ўсё роўна прыходзілася нагадваць, што яны галодныя, другому.

Так працягвалася вечар і два наступныя дні. А потым там маладыя ластаўкі прапалі. У добры шлях!

Бераг Нёмана ў Гродна,

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі