Вераб'і і стрынаткі. Зіма 5 лютага 2013.

 

Ноч выдалася бяссоннай. Здавалася б: “Якія праблемы?” – звычайная паездка ў вёску,  з фотарыштункам (як быццам, на ўсякі выпадак). Ні многа, ні мала - за 75 км. Тым не меньш, карцела не спазьніцца на першую электрычку, каб выканаць усе справы і лепшым чынам скарыстаць сьветлы час. Ранішні сьнег настрою не сапсаваў. Планы мяняць не выпадала, і я рашуча крочыў да тралейбуснага прыпынка. Хоць драмаць давялося седзячы, электрычка ўсё ж вярнула больш за гадзіну адпачынку, і вагон я пакідаў бадзёра,  з добрым настроем...   Вёска ля чыгуначнага прыпынку... Чыйсьці пакінуты назіму дом... Побач – каліна са зморшчанымі цёмна-бурымі ледзьве ня чорнымі пладамі;  магла б застацца незаўважанай, калі б ня сем гіляў, што нясьпешна смакавалі ягады... Наперадзі – тры км пешкам. Воблачна... Рука ня цягняцца за фотарыштункам...   Падабралі мяне на дарозе мясцовыя жыхары, што кіравалі фурманкай на гумавым ходзе, зь сенам у драбінцы. На ім з радасьцю  і ўсеўся. Кабылка, як зазвычай - сумная. Пад горку брала слаба. Пачалі спускацца з горкі – адкуль й сілы ўзяліся: паехалі подбегам. Нечакана прабілася з-за хмараў сонца - спачатку нерашуча, затым засеяла воблескамі сьнежных дыямантаў навакольные пагоркі дый поле абапал дарогі. З поўным натхненьнем дастаў ахоўные акуляры...   Вёска сустрэла ветліва. Сусед паведаў навіны...   Вочы мае раптам акругліліся. Пачуўшы ад мяне: “Трэба ж – стрынаткі! Дый шмат”,  – зразумела махнуў рукой, запрасіў на двор, падсыпаў ў карытца падкормкі свойскай птушцы. Частку высыпаў на засьнежаную лаву і са словамі: “Сабаку ня бойся” - тактоўна пакінуў мяне сам на сам зь вераб’ямі й стрынаткамі.   Здалося, што ўся вёска накіравала сюды сваіх выхаванцаў і што адно тут яны знаходзяць прытулак нялёгкім зімнім часам...     Тут усім раздольле - і вераб'ям, і стрынаткам, і свойскай птушцы...