Пакінутыя каўны.

Менск. Цнянскае водасховішча, пляж. 1 кастрычніка 2013.

Каўкі – вельмі цікавыя птушкі па розных прычынах.

Па-першае, больш выразных, прыгожых і цярпялівах вачэй вы не пабачыце ніўводнай іншай птушкі.

Па-другае, адметнасьць "гаворкі" вас прывабіць, быццам два, ці больш, цікавых чалавекі знаходзіцца побач з вамі.

Па-трэцяе, калі даводзіцца высьвятляць адносіны з абідчыкам, каўкі паводзяць сябе больш, чым выразна. Справа можа зайсьці да качаньня па зямлі, аліж ладныя памеры птушак  і махі крылаў хаваюць і зьмякчаюць беспардонныя памкненьні. (Ня так лёгка дацягнуцца да каршэня абідчыка.) Да рэчы, усё гэта адбываецца як калектыўнае відовішча, і, ведама, з парадамі яго ўдзельнікаў. Лямант - яшчэ той! Усе лезуць паглядзець, ажно нахіляюць галовы. 

Нарэшце, апошняе, што хацелася падкрэсьліць - каўкі адмысловыя будаўнікі. Будуюць надоўга і ўтульна, у закрытай прасторы. На галаву дождж не капае,  зьнізу - цела не халадзея. Няма неабходнасьці апісваць гняздо кавак, бо большасьці яно вядома. Адыж ня кожны ведае, што яно мае асобую назву - каўна.

Каўны не будуюцца паасобку: хоць адзін, аліж сусед павінен быць. Павінна быць і простая сьцежка да суседа... Й многае іншае...

У межах горада і яго частак каўкі ствараюць свой уласны город. Тое, што давялося мне назіраць на Цнянскім вадасховішчы, сведчыць, што такі горад часам дружна пакідаецца імі... Каўны застаюцца пустымі.
І мы можам стаць сьведкамі птушынага кірмашу. Якія яго мэты, я не пасьмелюся выказваць сваё меркаваньне. Магчыма штосьці падкажуць кожнаму з вас пададзеныя тут здымкі.

Пасьпяховага прагляду.