Панядзелкавы марафон

    У нядзелю выдалася адносна добрае надвор’е і мы вырашылі працягнуць начныя ўлікі соў. Як і папярэднія разы, мы працягнулі даследванне  тэрыторыі заказніка “Азёры”.

    На адной з кропак, на голас самца вушастай савы адгукнулася самка, таксама і касматаногі сыч, які падляцеў даволі блізка да нас і працягваў яшчэ доўга крычаць.

На наступнай кропцы на голас вераб’інага сыча адгукнулася сава з даволі гучным голасам падобным да вушастай савы. На прайграванне ж вушастай савы адгукнулася вушатка здалёк з супрацьлеглага боку. Пасля ж прайгравання пугача, адгукнулася тая ж сава, што адгукалася і на вараб’інага сыча. На наступнай кропцы, 800 м ад папярэдняй, на голас пугача, зноўку адгукнулася тая ж сава і ў тым жа месцы. Ці гэта пугач ці бясстрашная вушастая сава? Мы зрабілі некалькі запісаў гэтай савы і спрабуем іх прааналізаваць.

     Як заўсёды спяшаліся на станцыю, і ўжо на падыходзе  пабачылі, як адыходзіць апошні цягнік. Вось дык пашанцавала. Нічога не заставалася, як ісці пешшу да Гродна (30 км), дамоў дабрацца атрымалася толькі а 5 раніцы, але гэта падарожжа атрымалася зусім не сумным. Паміж Рыбніцай і Багушоўкай пачулі без стэмуляцыі касматаногага сыча. Пасля вёскі Каменная Русота, калі ўжо пайшлі сельска-гаспадарчыя палеткі, адбылася цікавая сустрэча: непадалёку ад могілак, сярод поля на ўзвышшы, дзе стаіць каменная капліца пачуўся дзіўны крык, не сказаць што “душараздзиртельный”, але нейкі дзіўны. Трохі паслухашы гэты крык, мне прышла думка, што гэта можа быць сіпуха (Tyto alba), ды і голас даволі падобны. Алтэрнатыўная тэорыя “сакавіцкія каты”, выглядала не зусім рэальнай, што рабіць катам на могілках далёка ад вёскі? Падыйшоўшы бліжэй, мы некалькі разоў прайгралі голас сіпухі, але на жаль ніхто не адгукнуўся. Таму адназначна сказаць нельга, трэба дадаткова паназіраць за гэтым месцам.