Сойкі, дубы і запасы на зіму. Частка ІI

Працяг, пачатак гісторыі ТУТ

Пад пяць дубоў у скверыку прылятала адначасова не больш трох соек (Garrulus glandarius), часам мне здавалася, што  двое з іх могуць быць парай, а можа і ўсе яны - адна сямхя (пара і іх патомак). Яны ніколі не нападалі адна на адну і не стараліся адабраць ужо знойдзены жолуд. А ў адзін з сонечных дзён двойка (ці пара?) пераляцела дарогу і доўга, па чарзе, яны купаліся ў неглыбокай калужыне ў аснавання тоўстага дрэва, а потым абсыхалі і чысцілі пер'е у адным з кустоў побач з ім.

Ніякай рэгулярнасці ў прылётах соек за жалудамі не назіралася: часам яны вярталіся (?) ужо праз 5 хвілін, а часам прыходзілася чакаць заця б адну птушку і больш за паўгадзіны. Чамусьці мне ўяўлялася, што ў самыя працяглыя па часе выпадкі іх адсутнасці, сойкі хаваюць набраныя пад дубамі жалуды недзе далей, чым робяць гэта звычайна. Але насамрэч, канешне, сойкі маглі займацца і іншымі справамі паміж зборам запасаў на зіму. 

Самым рэдкім для мяне назіраннем стала спажыванне жолуда адной з птушак: сойка моцнымі ўдарамі дзюбы разбіла яго абалонку, прыціснуўшы пальцамі  да тоўстай галіны, і потым справа пайшла ўжо лягчэй, бо адламаныя кавалкі больш мяккага за абалонку жалуда даволі хутка знікалі ў дзюбе сойкі.  Нічым дзіўным для мяне гэта не стала, але ўзмацнілася ўпэўненасць, што ў адрозненне, напрыклад, ад вялікіх галубоў, сабраныя сойкамі жалуды не трапляюць у страўнік, а такім вось чынам, унутры птушкі, проста пераносяцца імі да месца схованкі. Хутка я ўбачыў і як сойкі прыхоўваюць свае запасы, але пра гэта будзе пазней.

10-2022, Гродна

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі