Многія наземныя віды жывёл – і птушкі не выключэнне, маюць чорную ці цёмную палоску, якая ідзе праз вока ці нават заходзіць пад яго. Лічыцца, што гэта спецыяльная адаптацыя для відаў, якія палююць на адкрытай прасторы - яна абмяжоўвае колькасць святла, якое трапляе ў вока. І такім чынам дазваляе добра бачыць нават ва ўмовах вельмі яркага асвятлення.

Японскія бакасы (Gallinago hardwickii) гняздуюць на Японскіх астравах і на Далёкім Усходзе Расіі, а а зімуюць у Аўстраліі. Дзякуючы шматгадоваму супрацоўніцтву арнітолагаў, прыродаахоўных арганізацый і мясцовых жыхароў з Японіі і Аўстраліі, атрымалася больш даведацца пра міграцыі віда і месцы зімоўкі, што можа значна дапамагчы ў яго ахове.

На прыканцы верасня Амерыканская служба рыбных рэсурсаў і аховы прыроды (U.S. Fish and Wildlife Service (USFWS)) афіцыйна абвесціла свой намер прызнаць зніклымі ажно 11 відаў амерыканскіх птушак, з якіх 8 відаў былі эндэмікамі Гавайскіх астравоў.

З цягам часу розныя тэхналагічныя прылады, якія дазваляюць адсочваць перамяшчэнні птушак, робяцца ўсё больш мініятурнымі і гэта дазваляе выкарыстоўвываць іх на ўсё большай колькасці відаў, для якіх раней гэта было немагчыма. Аднак, як аказалася, для некаторых відаў мае вялікае значэнне не толькі памер і вага прылады, але і ўвогуле яе размяшчэнне на птушцы.

Дзякуючы арыгінальным палявым эксперыментам нечакана аказалася, што калібры не толькі выдатна адчуваюць важныя для іх пахі, але і прымаюць дзякуючы ім важныя для выжывання рашэнні. А менавіта: спрабаваць піць нектар з канкрэтнай кветкі, ці лепш шукаць іншую.

Амаль усе кулікі, якія гняздуюць  на Чукотцы (Расія), ляцяць зімаваць усходнім азіяцка-аўстралійскім пралётным шляхам у Аўстралію і Новую Зеландыю. Аднак не вялікія зуйкі (Charadrius hiaticula), якія ляцяць на зімоўку на паўднёвы захад. Дзякуючы выкарыстанню геалакатараў, атрымалася даведацца пра дакладныя месцы зімоўкі птушак падвіду tundrae, якія ў адзін бок пралятаюць ад 9 да 12 тысяч кіламетраў.

Апошнія два гады сталі рэкорднымі па колькасці адзначаных тэрытарыяльных самцоў сіняхвостак (Tarsiger cyanurus) у Фінляндыі – самай заходняй частцы арэалу віда і найбліжэйшай да Беларусі. Таму лагічным уяўлялася магчымасць таго, што від нарэшце будзе адзначаны і ў нашай краіне. І вось прыемная сенсацыя!

Хаця папярэдні год стаў рэкордным для адзначаных у Фінляндыі тэрытарыяльных самцоў сіняхвосткі (Tarsiger cyanurus), гэты гнездавы сезон стаў яшчэ лепшым для віда! Мінімум 1.230 спяваючых самцоў налічылі на ўсходзе і паўночным усходзе краіны, тады як у 2020-м іх было адзначана 730, што ў 1,7 разоў менш.

Многія акіянічныя архіпелагі – выдатныя экасістэмы для вывучэння відаўтварэння розных груп арганізмаў. Аднак для гэтага неабходна падрабязна даведацца пра гісторыю каланізацыі розных астравоў продкавым формамі новапаўсталых відаў. Новае даследаванне прапануе падзяліць шырокараспаўсюджаны і шматлікі від – берасцянку (Fringilla coelebs), на пяць відаў, павялічыўшы статус некаторых астраўных падвідаў і птушак з Паўночнай Афрыкі да відавога.

У жыцці не варта загадзя падводзіць вынікі, тым больш – у назіраннях птушак. Але часам можна зрабіць выключэнне, каб зразумець маштаб падзеі. Так атрымалася, што 22 жніўня быў адзначаны (і правільна вызначаны!) не толькі 338-ы від для Спісу птушак Беларусі, арлан-даўгахвост (Haliaeetus leucoryphus). Але і з’явілася выдатная нагода, каб паразважаць пра значнасць гэтай рэгістрацыі ў маштабах назіранняў птушак у Еўропе.