Філагенетычнае дрэва ўсіх Голубепадобных было ўзноўлена як вынік вялікай працы па параўнанні ДНК ўсіх вымерлых і сёння існуючых відаў гэтага атраду, для якіх атрымалася знайсці адпаведны генетычны матэрыял.
Як дадатковы вынік атрымалася вызначыць дакладнае становішча вандроўнага голуба ў сямействе галубоў і туркавак дзякуючы ДНК, атрыманаму з музейных экспанатаў гэтага вынішчанага людзьмі віду.

Дэталёвыя разлікі сучасных тэмпаў знікнення для спецыфічнага рэгіёну былі зробленыя ўпершыню і паказалі, што птушкі ёсць найлепшай групай, каб прасачыць памер стратаў. Атрымалася, што Брытанія страчвае біялагічныя віды ў дзесяць разоў хутчэй, чым лічылася да гэтага.
Даследаванне, праведзенае навукоўцамі з Оксфардзкага ўніверсітэту паказала, што многія групы арганізмаў знікаюць на Брытанскіх астравах у тым жа тэмпе, што і птушкі. Гэта яшчэ адно пацверджанне тэорыі масавых глабальных знікненняў на нашай планеце. Хуткасць знікненняў, напэўна, павялічваецца ўвесь час і цяпер для Брытаніі яна складае прыкладна адзін від на працягу кожных двух тыдняў.
 

У XVII ст. сакалінае паляванне робіцца вельмі папулярным сярод шляхты ВКЛ і Польшчы. Бо менавіта выключна з дапамогай сакалінага палявання можна было атрымаць пер’е з чуба шэрай чаплі, якое за тым мацавалася на шляхецкіх галаўных уборах.

Больш за стагоддзе сярод арнітолагаў не было адзінага погляду на колькасць відаў або падвідаў, якія ўяўляе з сябе Стэллераў арлан (Haliaeetus pelagicus). Справа ў тым, што звычайная афарбоўка апярэння арланаў Стэллера – цёмнае цела і крылы, аднак чыста белыя надхвосце, хвост, “штаны” і вялікія белыя плямы на плячах. У 1887 годзе на падставе чорна-карычневай птушкі з белым хвастом быў апісаны асобны від – чорны арлан (H. niger).

 Беларускі вялікі арлец (Aquila clanga) быў адзначаны ў небе над Тэль-Авівам. Пралятаючую птушку атрымалася вызначыць дзякуючы каляровым крыламеткам зялёна-белага колеру. Дадзеная птушка ў гэтым годзе была акальцавана птушанём ў нацыянальным парку «Прыпяцкі». Акальцаваў арляца Валера Дамброўскі, спецыяліст па драпежным птушкам, які ўжо не першы год займаецца дадзенымі арламі, вось як ён пракаментаваў дадзеную сустрэчу:

Новае даследаванне на тэму дапамогі дзікім птушкам з выкладваннем людзьмі харчавання для іх кажа пра тое, што такая дапамога хутчэй шкодзіць птушкам, чым дапамагае.
Вядома, што даступнасць і колькасць ежы – адзін з асноўных фактараў, які вызначае поспех гнездавання ў птушак, уздзейнічае на тэрміны адкладкі яек, памер кладкі  і характар інкубацыі і вылуплення птушанятаў. Папярэднія працы па ўздзеянню дадатковага харчавання на птушак засведчылі, што яно дазваляе раней пачынаць кладку, адкладваць больш яек, скарачае тэрмін інкубацыі кладкі і павялічвае поспех вылуплення птушанят.

Яшчэ адзін від драпежных птушак далучыўся да ўжо шырокай кампаніі са спадарожнікавымі перадатчыкамі на спінах. Два маладых арла-вужаеда (Circaetus gallicus) атрымалі атрымалі GPS-перадатчыкі, дзякуючы якім можна адсочваць іх міграцыю ў дэталях.

Сёлета кожны пяты сябра гэтай адной з самых масавых у Свеце прыродаахоўных арганізацый – гэта юнак або юначка, маладзейшыя за 19 год. Такой колькасці дзетак і падлеткаў у арганізацыі яшчэ не было! Нагадаем, што ўжо некалькі год у Каралеўскім таварыстве абароны птушак больш за 1 мільён сябраў.

Нечаканае адкрыццё зрабілі навукоўцы з Шэффілдзкага ўніверсітэту (Вялікабрытанія). Яны даказалі, што самкі звычайнай зязюлі (Cuculus canorus) інкубуюць свае яйкі на працягу 24 гадзін перад іх адкладкай у гняздо прыёмных бацькоў. Дзякуючы гэтаму птушанё зязюлі вылупляецца заўсёды раней за прыёмных братоў-сясцёр.
 

Акальцаваны амаль чвэрць стагоддзя таму сярэдні кулён (Numenius phaeopus) быў зноў злапаны на Шэтландзкіх астравах (Вялікабрытанія). Птушка атрымала сваё персанальнае кальцо на востраве Fetlar у1986 годзе і сёлета зноў гнездавала на тым самым востраве!
Прадстаўнікі RSPB Scotland сказалі, што яны ўпэўненыя ў тым, што гэта самы стары сярэдні кулён у Свеце. Звычайна птушкі гэтага віду рэдка жывуць даўжэй за 11 год.
Папярэдні рэкардсмен па даўгажыхарству быў застрэлены ў Францыі ў 1995 годзе, калі меў 16 год.

Ужо традыцыйна ў першыя суботу-нядзелю кастрычніка тысячы людзей у Беларусі і па ўсей Еўропе выходзяць з дому, каб паназіраць за птушкамі.
Гродзенскае абласное аддзяленне ГА “Ахова птушак Бацькаўшчыны” (АПБ) запрашае і Вас далучыцца да назіранняў усёй сям’ёй.

У мінулую пятніцу, 24 верасня, надзвычай радасная падзея адбылася ў сям'і Святланы і Віталія Гуменных - у іх нарадзілася дачушка Карына. Віталь - адзін з заснавальнікаў Заходне-Беларускага таварыства аховы птушак (ЗБТАП) і ГА "Ахова птушак Бацькаўшчыны" (АПБ), бяссменны сябра Рады Гродзенскага абласнога аддзялення АПБ, выдатны герпетолаг і бёдуотчар, настаўнік і адміністратар, актыўны ўдзельнік і арганізатар шматлікіх семінараў, сустрэч, канферэнцый, праектаў і акцый аддзялення.

25 верасня брытанскія бёдуотчары адзначылі і сфатаграфавалі амерыканскую жаўтабрухую валасяніцу (Empidonax flaviventris). Гэта першая рэгістрацыя віду ў нашым зоагеаграфічным рэгіёне. Птушка некалькі апошніх дзён знаходзіцца, асабліва не хаваючыся ад шматлікіх узбуджаных новым відам назіральнікаў, у Blakeney Point, графства Нарфолк. Першай яе ўбачыў Джэймс МакКулюм (James McCullum).

У сям'і Аксаны і Аляксандра Цвырко, якія жывуць на беразе славутага возера Свіцязь на Наваградчыне, 1 верасня нарадзіўся сынок Жэня.

Аксана з'яўляецца заснавальніцай і старшынёй Рады Наваградзкага рэгіянальнага аддзялення АПБ. Яны разам з будучым мужам актыўна ўдзельнічалі ў сэмінарах і летніках рэгіянальных лідэраў АПБ, дзе і пазнаёміліся.

Загадкавая гісторыя, пра пачатак якой мы распавядалі на нашым сайце амаль год таму:  Шэрая гусь з брытанскімі кольцамі застрэлена на Смаргоншчыне, нарэшце атрымала адказы на ўсе пытанні.
Нагадаю, што мясцоваму бёдуотчару Аляксандру Ясевічу адзін з паляўнічых перадаў каляровыя пластыкавыя кольцы з шыі і лапы, а таксама металічнае брытанскае кальцо з застрэленай ім, па яго словах, шэрай гусі.
Дадзеныя былі перасланыя праз Беларускі цэнтр кальцавання птушак брытанскім калегам, аднак яны да сённяшняга дня захоўвалі маўчанне.