У адной з афрыканскіх вераб’іных птушак была знойдзена незвычайная адаптацыя да гнездавога паразітызму. Многія ЗЯЗЮЛІ МІМІКРУЮЦЬ ПАД ШУЛЯКОЎ, каб вераб’іныя птушкі іх баяліся і падкідваюць свае яйкі, вельмі падобныя да яек будучых прыёмных бацькоў іншым відам птушак так, каб падмануць іх. Зязюлевыя ткачыкі (Anomalospiza imberbis) знайшлі яшчэ адну магчымасць як можна паспяхова падмануць патэнцыйных прыёмных бацькоў: яны выглядаюць як бяскрыўдныя непаразітычныя ткачыкі. 

Папярэдняе параўнанне скурак шэрай кугакаўкі (Strix аluco) з музейных калекцый кажа пра тое, што хутчэй за ўсё на Брытанскіх астравах узнікае на нашых вачах новы падвід. 

Ад усяго сэрца віншуем Аляксандра Вінчэўскага - "старага" і новага дырэктара АПБ, натураліста, арнітолага, бёрдэра і падарожніка, які цяпер назірае за птушкамі Фінляндыі - з 50-цігоддзем!

Выкарыстоўваючы папярэдне амаль скончанае секвеніраванне ДНК двух эндэмічных відаў птушак: мадангі Madanga Madanga ruficollis з вострава Buru (Wallacea), Інданезія, і караткахвосткі з Сан-Томэ São Tomé Shorttail, Amaurocichla bocagii (Гвінейскі заліў у Заходняй Афрыкі) каманда навукоўцаў са Швецыі і Даніі параўнала генетычныя паслядоўнасці гэтых птушак з прадстаўнікамі розных сямействаў Вераб’інападобных. Аказалася, што насуперак папярэднім уяўленням, маданга адносіцца да свірстуноў Anthus (папярэдне лічылася прадстаўніком белавочак), а караткахвостка  - гэта пліска Motacilla.

На працягу апошніх 88 гадоў Брытанскі арніталагічны траст (British Trust for Ornithology (BTO)  дзякуючы працы валанцёраў штогод ацэньваў памер гняздуючай у Вялікабрытаніі папуляцыі шэрай чаплі (Ardea cinerea). Гэта самы працяглы бесперарыўны маніторынг гнездавання асобнага віду ў Свеце!

Новае даследаванне паказала, што афрыканскія вераб’іныя птушкі змагаюцца з мясцовымі гнездавымі паразітамі, адкладваючы яйкі з вельмі індывідуальнымі малюнкамі, якія да таго ж пастаянна змяняюцца. Хутчэй за ўсё падобныя “эвалюцыйныя бітвы” вядуць птушкі паўсюль, дзе ёсць спецыялізаваныя на іх гнездавыя паразіты.

Дзякуючы кальцу атрымалася ўсталяваць яго дакладны ўзрост, які аказаўся рэкордам для белагаловых арланаў (Haliaeetus leucocephalus) – птушцы было 38 гадоў!

Лайсанская качка (Anas laysanensis) у пачатку мінулага стагоддзя налічвала менш 20 асобін, аднак дзякуючы поспеху ахоўных мерапрыемстваў цяпер знаходзіцца на стадыі вяртання да памеру папуляцыі дакрызіснага ўзроўню. 

Амерыканскія бёдуотчары, ці хутчэй тыя, хто толькі распачынае свае назіранні за птушкамі Паўночнай Амерыкі, атрымалі выдатную дапамогу ў выглядзе адмысловай он-лайн праграмы, якая здольная вызначыць каля 400 звычайных відаў птушак гэтага кантыненту (ЗША і Канады) па фотаздымках.

Новае даследаванне паказала, што ўсе восем відаў афрыканскіх грыфаў хуткімі тэмпамі набліжаюцца да свайго знікнення, прычым у розных відаў папуляцыі зменшыліся на працягу жыцця толькі трох пакаленняў птушак ажно ад 70 да 97%! 

У пачатку чэрвеня афіцыйна з’явіўся абноўлены Еўрапейскі Чырвоны спіс птушак European Red List of Birds. Яго прагляд застаўляе змешаныя пачуцці на аснове тых ведаў, якія мы маем пра птушак Беларусі – ў некаторыя высновы (статусы пагрозы знікнення) цяжка паверыць і пагадзіцца з імі.  

Польский проект интернет наблюдения за гнездом белых аистов в Пшигодзицах  (Przygodzice) www.bociany.ec.pl осуществляется Южновеликопольской Группой Общепольского Tоварищества Oхраны Птиц - партера BirdLife International в Польше (Południowowielkopolska Grupa Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków, PwG OTOP, www.pwg.otop.org.pl) в сотрудничестве с местным муниципалитетом Gmina Przygodzice и компанией TKTelekom S.A.

Адзін з найбольш шматлікіх і шырокараспаўсюджаных відаў птушак Еўразіі з 1980 году зменшыў сваю колькасць на 90% і арэал на амаль 4000 км – пра гэта кажуць вынікі нядаўняга даследавання, апублікаванага ў часопісе Conservation Biology. 

Адны з самых вялікіх прадстаўнікоў сямейства Пастушковыя Rallidae, султанкі – шырока распаўсюджаная група птушак прыбярэжных біятопаў у тропіках і субтропіках нашага паўшар’я: ад Гішпаніі да Новай Зеландыі. Праведзенае нядаўна генетычнае параўнанне розных таксонаў унутры роду дазваляе лічыць, што насамрэч іх нашмат больш відаў, чым лічылася дагэтуль.

На самым прыканцы мая нарэшце стала вядома, дзе чорныя свіргулі (Apus apus) з Пекіна праводзяць зіму. Пасля 12 месяцаў чакання былі злапаныя 13 свіргулёў з 31, забяспечаных геалакатарамі ў канцы мінулага мая.