Кожны здымак у галерэі нашага сайту з'яўляецца ўласнасцю аўтара, які яго размясціў (калі не ўказана іншае). Для камерцыйнага выкарыстання любога здымка або яго часткі неабходны пісьмовы дазвол аўтара.
Пры некамерцыйным выкарыстанні спасылка на аўтара і сайт абавязковыя. Звяртайцеся да рэдактара:harrier@tut.by па ўсіх пытаннях
Пры выкарыстанні здымкаў у сацсетках, забаронена размяшчаць больш аднаго здымка з фотасерыі на пост, таксама абавязковы надпіс "больш здымкаў тут:" і далей канкрэтны адрас на знаходжанне фота-серыі на сайце.

All these pictures are copyrighted by the authors. Please respect the time and effort spent in shooting them.
If you have any questions or comments, please let us know: harrier@tut.by

Вясковыя ластаўкі: пяцёра галодных. Частка ІІІ

вясковыя ластаўкі

Працяг гісторыі, пачатак ТУТ і ТУТ

Прыкладна на 3-4 дзень пасля вылету з гнязда першыя маладыя вясковыя ластаўкі (Hirundo rustica) разумеюць, што крылы ім патрэбныя не толькі для таго, каб больш упэўнена прасіць ежу ў бацькоў, бо раскрытыя крылы якія рухаюцца ў дадатак да галодных крыкаў і шырока раскрытай дзюбы, яўна прыцягваюць больш увагі, чым проста раскрытая дзюба)

Праблема ў тым, што калі так робяць усе ці большасць тваіх суседзяў-сіблінгаў, то ты ўжо не вылучаешся ў лепшы бок сярод іх. І тады трэба шукаць іншае выйсце і яно знаходзіцца. самыя галодныя, ці тыя з птушанят, якія лічаць сябе несправядліва абдзеленымі, змяняюць сваё месца, з якога просяць ежу і пералятаюць у лепшае (на іх погляд). Цікава, што першы час на такіх пралятаючых побач птушанят такога ж узросту іншыя злёткі рэагуюць дакладна таксама, як на дарослых - просяць у іх ежу)

Пералятаць маладым яўна нецяжка, але без сэнсу яны стараюцца гэтага не рабіць, хаця і лятаюць яны ўжо вельмі добра. Ды яшчэ часам дарослыя птушкі (прычым зусім не абавязкова бацькі) бачаць нейкую небяспеку побач і падаюць адрывістымі і звонкімі крыкамі сігнал трэвогі, нешта ціпа хуткага "плі-плі-плі!". Тады ўся навакольная моладзь звычайна зрываецца са сваіх месцаў і лятае наступныя 2-3-4 хвіліны, ажно зноў не рассядзецца па старых ці новых прысадах.

Напэўна змена месца, з якога ты просіш ежу, не надта дапамагае атрымаць яе першым у параўнанні з сіблінгамі. Тым больш бацькам трэба не толькі убачыць цябе на новай прысадзе, але і нейкім чынам 'апазнаць' як свайго. І тады некаторыя здагадваюцца, што можна ж не чакаць, пакуль бацькі падляцяць і пакладуць табе ежу ў рот, а ...самім падляцець да іх і атрымаць у паветры тое, што яны няслі, прычым можа і не табе!

Такія вылеты насустрач здараюцца спачатку з невялікай адлегласці, звычайна ў некалькі метраў, але з часам і адлегласць павялічваецца, і частата падобных 'перахватаў' бацькоў з ежай у паветры расце. А ўсё, што неабходна для гэтага: хуткасць рэакцыі, манеўранасць палёта і добры зрок яўна спатрэбяцца ўжо ў недалёкай будучыні ў самастойным жыцці. Ды і трэніроўка крылаў яўна лепш адбываецца ў палёце, чым пад час выпрошвання ежы на прысадзе)

Толькі зняць падобныя перадачы ежы ад дарослых ластавак маладым у паветры шанцаў, на жаль няма...

Прыкладна праз тыдзень пасля вылету, маладыя ластаўкі ўжо вельмі рэдка сядзяць на прысадах у чаканні ежы. А калі і сядзяць, то атрымаць яе ў іх шанцаў практычна няма.

Гродна, 04-07-2022

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі