Сірыйскі дзяцел і костачкі алычы

Я ўжо амаль падыйшоў да скрыжавання, на якім трэба было перайсці на другі бок шырокай вуліцы, як аднекуль збоку пачуў піканне = гукі трэвогі дзятла. Я стаў і закруціў галавой, каб убачыць і, магчыма, вызначыць яго, але на дрэвах навокал ні'то не рухаўся і троху пачакаўшы, я рушыў да пераходу далей. І тут амаль перад маім носам на высокую ліпу прыляцеў і сеў параўнальна нізка дзяцел!  Я навёў на яго фоцік і  ўбачыў, што гэта самка сірыйскага дзятла (Dendrocopos syriacus). І не пустая, а з нечым у дзюбе. Гэтае нешта аказалася засохлым плодам алычы, які самка старалася недзе прыладзіць, каб раскалоць:

Дзіўна, што сур'ёзных удараў моцнай дзюбай, якой яна без сумневаў магла б раскалоць костачку алычы і дастаць сэрцавіну, я так і не ўбачыў, а потым за ствалом дрэва знікла і птушка, і недзе там і яе 'здабыча'. Бо расколата тая костачка не была, і ўніз не падала. Можа самка дзятла прыхавала яе ў нейкай расчыліне 'на пазней'?

А вось хуткае даследаванне ствала і некаторых галінаў ліпы пасля гэтага адбылося - можа недзе зусім побач, пад карой, чакаюць іншыя, жывыя прысмакі? Але нічога знойдзена не было, і птушка адляцела. А пад маімі нагамі на снезе засталася палавінка ад з'едзенай раней, але яўна нядаўна, іншай костачкі алычы. І яна падказала мне, чаму дзяцел не справіўся з прынесенай цяпер? Я думаю, што засохлае вакол костачкі лёгка не аддзялілася і не дала магчымасці вызначыць куды правільна ўдараць яе дзюбай, каб лёгка раскалоць. І таму птушка параўнальна хутка адмовілася ад сур'ёзных спробаў.

Гродна, 02-01-2024

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі