Пра птушку, якая нiкога не баiцца

Усе ведаюць, што ў Івацэвіцкім раёне, заказніку "Выганашчанскае" у гэтым годзе назіралася рэкордная колькасць пар барадатых кугакавак - 17. Зараз восень, але яны нікуды не зніклі, а я спадзяюся толькі павялічылі сваю колькасць за кошт моладзі.

Сустрэць іх не так ужо і проста.
Гэтую птушка трапілася мне ў шырокім забалочаным бярозавым лесе. Мабыць, гэта не самы зручны біятоп для гнездавання - старых дрэў няма, а тыя, што сёй як растуць, вельмі далікатныя і ненадзейныя, але пражытак знайсці можна і тут.
Калі я падыходзіў да адной з каржкаватых бяроз, якія тут вельмі рэдкія, я заўважыў рух. Гэта кугакаўка рэзка павярнула галаву на гук маіх ботаў, што чаўкалі па вадзе. Яна сядзела ў ствала на нейкім вырасце з паўночнага боку дрэва.
Я замер і некаторы час пачакаў, пакуль яна супакоіцца. Потым паступова пачаў рухацца і спрабаваць фатаграфаваць. Першы час кугакаўка вельмі пільна мяне разглядала. Але, чым больш я рухаўся, тым хутчэй яна губляла да мяне цікавасць і пачынала круціцца ў розныя бакі. Затое пасля перыядаў маёй нерухомасці і з пачаткам перамяшчэння, яна з патроенай увагай услухоўвалася ў кожны шоргат, і здавалася што вось-вось і паляціць, тады можна пачуць нават яе пстрыканне дзюбай або ўбачыць паставы пагрозы. Але гэта цягнулася нядоўга, бо яна хутка прывыкала да маiх рухаў.
Наогул яе паводзіны кардынальна адрозніваецца ад той жа вушастай савы, так як у кугакаўкi дрымотнасці няма ні адным глазу. Няма таксама страху, хутчэй наадварот.
Ледзь-ледзь паназіраць за такой птушкай, вядома, цікава, але нядрэнна і сфатаграфаваць яе. Тут не абышлося без шанцавання.
Першае цуд адбылося, калі кугакаўка вырашыла змяніць становішча і пераляцела на сук вышэй. Цяпер ёй не даводзілася выкручваць галаву на 180 градусаў, разглядаючы мяне. Але і я ўзрадаваўся: з'явілася магчымасць паздымаць яе практычна на ідэальнай прысадзе. Заставалася справа за "малым" - знайсці акно, ці хаця б фортку сярод галін і ствалоў з нармальным аглядам. Тады мне здавалася, што гэта немагчыма - усё-такі 15 метраў да птушкі. Я думаў, што нічога страшнага не адбудзецца, калі я 5-10 хвілін у рэдактары надам рэтушы непатрэбнага элемента.
Але да найвялікшай маёй радасці, акенца неўзабаве знайшлося і атрымаліся добрыя кадры. Гэта было другое цуда.
Вось так я адздымаў патрэбныя мне партрэты і проста палюбаваўся птушкай. А кугакаўцы мабыць надакучыла пазіраваць і загараць і, калі я адвярнуўся, яна паляцела...