Нават у гады з вялікімі ўраджаямі кляновых крылатак, якія гілі (Pyrrhula pyrrhula) любяць увосень і ўзімку найбольш, яны чым бліжэй да вясны, тым часцей ядуць пупышкі. А гэтую восень у нас багатай на насенне клёнаў не назавеш. Магчыма таму гілі пасля таго, як 'справіліся' з крылаткамі клёнаў і пенсільванскіх ясеняў, а таксама калінай і рабінай (тут ім 'вельмі дапамаглі' амялушкі), не мелі асаблівага выбару і пераключыліся на пупышкі пладовых дрэваў.
У гэтым садзе аказалася, што пупышкі елі трое самцоў гіля. Яны стараліся не вельмі пералятаць нават з месца на месца - бо пупышак навокал, хаця і яшчэ зусім невялікіх, шмат, а калі выцягнуць шыю, можна дацягнуцца і да тых, да якіх без гэтага немагчыма. Той з самцоў, за якім я назіраў і здымаў найбольш, правёў 5 хвілін на той самай галінцы: напэўна энергіі з пупышак атрымліваецца няшмат і няхутка, а быў мароз і таму эканоміць энергію, не пералятаючы без патрэбы, было правільнай стратэгіяй. Але калі прыйшлося пераляцець, то ў наступным месцы гіль правёў, адкусваючы і вылушчваючы пупышкі ўжо каля 10 хвілін.
А адтуль пераляцеў на старую грушу 'папіць' снегу на адной з тоўстых галін і атрымалася, што нават пагуляў са мной у хованкі)
Гродна, 13-01-2024
Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі
- Увайдзіце ці зарэгіструйцеся каб пакідаць каментары.
КАМЕНТАРЫ