Сойка, жолуд і ...сарока

Дакументацыйныя здымкі

У зусім невялічкім і напалову засыпаным неглыбокім яры, які вядзе ад нашага дома ў бок недалёкага Нёмана, я дагэтуль яшчэ не сустракаў соек (Garrulus glandarius). Хаця месца там цікавае і час ад часу прыемна здзіўляе то шэрай курапаткай, то зайцам-шараком, то белагрудым вожыкам. Пра вераб'іных птушак і не кажу: розныя віды сініц і палявыя вераб'і там ядуць і адпачываюць рэгулярна, а побач спяваюць і гняздуюць звычайная рудахвостка, і еўрапейскі ўюрок, і леска-завірушка.

Таму сойка, якая толькі што прыляцела туды, адразу прыцягнула маю ўвагу. І не дарма - яна хутка спусцілася з дрэваў на схіл яра і аказалася, што трымае ў дзюбе жолуд.

Здольнасць ці нават любоў гэтых птушак да жалудоў добра вядомая і сам я не аднойчы назіраў як сойкі збіраюць і адносяць прыхоўвываць іх на 'чорны дзень', а вось як і дзе хаваюць я яшчэ не бачыў.

Аднак увесь працэс адбыўся хутка і без выдурняцтваў: сойка выбрала месца недалёка ад свежай кратавіны крата, акуратна паклала жолуд паміж апалага лісця, праверыла - ці добра ляжыць?  і .. усё. Выбралася наверх па схілу і тут адбылося самае нечаканае - гучна застрэкатала сарокай! Каб я не бачыў, што гэта сойка, ніколі б на яе не падумаў бы - гукаімітацыя 80-га ўзроўню!

Калі сойка не прыляціць за сваім запасам да вясны, то можа на схіле пачне свой жыццёвы шлях малады дубок. І калі яго не скосяць пільныя трымершчыкі, можа адным дубам каля нашай хаты стане больш.

Гродна, 12-11-2021

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі