Чорнагаловыя шчыгелы: На ўсё свой час

Усю восень і амаль палову зімы калі я праходзіў берагам Нёмана ў гэтым месцы, я што раз здзіўляўся. І было чаму! Бо амаль увесь бераг з нашага боку зарос хмызняком ды дрэвамі, а тут месца было адкрытае, агулам не менш за гектар  і парасло высокай крапівой і асліннікам. І калі на крапіве часам яшчэ шчыравалі сінічкі, то насенне аслінніка, якое так любяць многія насеннеядныя птушкі, чамусьці ніхто з іх не еў.

Ажно да гэтага разу, калі наперадзе мяне ўзляцелі некалькі чорнагаловых шчыгелаў (Carduelis carduelis). Нарэшце і яны знайшлі гэтае месца і нетаропка, акуратна выбіралі чорнае невялікае насенне з сухіх мікра-келіхаў аслінніка. Я прыпыніўся, шчыгелы, якія з-за мяне ўзляцелі на бліжэйшыя дрэвы, вярнуліся да сваёй ежы і далі сябе паздымаць.

Так што любая ежа ў прыродзе не прападзе, на ўсё прыйдзе свой час.

Бераг Нёмана ў Гродна, 11-01-2022

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі