Гілі і савецкая спадчына. Частка 2

Як так атрымалася, што гілі (Pyrrhula pyrrhula) селі на яркім жоўтым фоне і прычым тут савецкая спадчына, я падрабязна распавёў ТУТ.

Ніякай дыскрымінацыі на ніжніх галінках пенсільванскага ясеня ні самцоў, ні самак я не заўважыў і птушкі ахвотна сядалі каб там пад'есці. Бо пасля першых 3-4 дзён калектыўнага спажывання крылатак ясеня, менавіта на ніжніх галінках насення засталося некранутым найбольш.

Цікава было назіраць за прылётам і адлётам птушак на дрэва. Тыя, што ўжо елі на ясене, стараліся "не отвлекаться" і займаліся выключна гэтым. А вось тыя, што падляталі, пыталі тых, што на дрэве "Гілі? Гілі?". Прынамсі так гэта выглядала для мяне)

Калі птушкам не падабалася або блізкае знаходжанне выпадковых мінакоў, або без іншай бачнай для мяне прычыны гілі прымалі рашэнне адляцець, яны пачыналі часта перамаўляцца: "Гілі! Гілі? Гілі!" і адляталі хутка пасля гэтага амаль адначасова.

Аднак амаль кожны раз заставаліся 1-2-3 птушкі, магчыма, самыя галодныя.

Зразумела, што асаблівага выбару ў гілёў не было і праз некалькі хвілін яны групкамі і паасобна вярталіся на ясень.

Гродна, 04-02-2021

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі

__________________________