Кожны здымак у галерэі нашага сайту з'яўляецца ўласнасцю аўтара, які яго размясціў (калі не ўказана іншае). Для камерцыйнага выкарыстання любога здымка або яго часткі неабходны пісьмовы дазвол аўтара.
Пры некамерцыйным выкарыстанні спасылка на аўтара і сайт абавязковыя. Звяртайцеся да рэдактара:harrier@tut.by па ўсіх пытаннях
Пры выкарыстанні здымкаў у сацсетках, забаронена размяшчаць больш аднаго здымка з фотасерыі на пост, таксама абавязковы надпіс "больш здымкаў тут:" і далей канкрэтны адрас на знаходжанне фота-серыі на сайце.

All these pictures are copyrighted by the authors. Please respect the time and effort spent in shooting them.
If you have any questions or comments, please let us know: harrier@tut.by

Шэрыя курапаткі ў горадзе: Без панікі. Частка ІХ

шэрая курапатка

Нечаканы працяг папярэдніх гісторый:

Прыквел і частка І, частка ІІ, частка ІІІ, частка IV, частка V, частка VI і частка VII і частка VIII.

Мая апошняя сустрэча са ‘старай знаёмай’ сям’ёй шэрых курапатак (Perdix perdix) адбылася ў вельмі сумных абставінах – амаль уся травяністая расліннасць у цэнтры горада ўздоўж ракі, дзе вывеўся і рос гэты вывадак, паступова была скошана. Гэта прывяло да таго, што тэрыторыя, дзе яны маглі б далей харчавацца і бяспечна жыць, амаль знікла. І вось прыкладна праз два тыдні мне зноў пашанцавала, аднак … на супрацьлеглым беразе ракі.

Я йшоў па ‘таму’ берагу ў невялікі скверык здымаць як там птушкі ядуць і хаваюць грэцкія арэхі і жалуды, як прыкладна ў 30 метрах перада мной шырокую і пустую дарогу ад ракі ў бок крутога схілу, які зарос травяністай расліннасцю, сталі невялікімі групкамі перабагаць курапаткі! Калі б я апынуўся ў тым жа месцы на хвіліну раней ці пазней, наўрацці я б ўбачыў іх на схіле – настолькі мала заўважнымі яны былі і сярод яшчэ зялёных купін, і сярод апалага лісця, і тым больш – глядзіце апошнія здымкі – сярод сухіх скошаных сцяблін крапівы.

Паводзілі сябе птушкі вельмі асцярожна, не забывалі глядзець не толькі навокал (гэта часцей за моладзь, як і раней, рабіла дарослая пара – бацькі), але і ў неба (гэта добра бачна на адным са здымкаў). Усе шмат перамяшчаліся і амаль увесь час нешта выбіралі і елі. Гэта не перашкодзіла мне добра разгледзець усю сям’ю і я налічыў, акрамя дарослай пары, таксама шэсць добра падрослых птушанят. Месца, дзе яны зараз харчаваліся, было параўнальна блізка ад берага Нёмана і знаходзілася практычна насупраць той тэрыторыі, дзе мая ‘старая знаёмая’ сям’я курапатак жыла апошнія месяцы на ‘нашым’ беразе ракі. Таму я і падумаў, што гэта мае знаёмыя птушкі, якіх вынішчэнне іх месцапражывання на нашым беразе прымусіла пераляцець на гэты. Рака тут не такая і шырокая, не больш 100 метраў і думаю, што з такім палётам маглі б справіцца і маладыя птушкі. Бо наўрацці на супраць адна адной на абодвух берагах ракі адначасова жывуць дзве сям’і курапатак аднолькавага складу і з прыкладна аднолькавага ўзросту птушанятамі. Тым больш, што ‘мая знаёмая’ сям’я ‘прапала’ з нашага берагу і мела ўсе аснаванні шукаць лепшага месца для жыцця.

Гродна, 09-10-2022

Аўтар – Дзьмітры Вінчэўскі

Працяг будзе