ПРЭЗ – альбо Жыцце пасля Cмерці

       Пасля таго як некалькі тыдняў праседзеў за кампутарам і ўжо даўно не пакідаў горад мне выдалася нагода наведаць Палесскі радыяцыйна экалагічны запаведнік. Гэтая нагода з’явілася пасля таго як я даведаўся што адна мая знаемая вывучае фауну дробных млекакормячых у Брагінскім раене, і жыве непасрэдна ля мяжы ПРЭЗ. Я адразу вызваўся дапамагчы ей з яе працай і адночас утаймаваць сваю цікаўнасць наконт жывельнага свету гэтай ахоўваемай тэррыторыі.

        Ужо ў 2 км на захад ад вескі дзе мы зупыніліся пачынаецца зона адсялення. Некаторыя вескі на гэтай тэррыторыі стаяць у руінах, іншыя ўвогуле пахаваныя пад зямлей. На палі і дарогі імкліва наступае лес, буйныя плошчы змеліяраваных земляў уздоўж ракі Брагінка ізноў ператварыліся ў балота.
Надвор’е было па вясноваму цеплым і сонечным, а гарнастай які ўжо прыгатаваўся да зімы быў адзіным напамінам аб яе хуткім надыходзе. У лесе шмат капытных і тых хто на іх палюе. Паўсюль следдзе кабаноў і касуль. Ля невялічкай балацінкі на ўскрайку загінуўшай вескі пашчасціла знайсці ласіныя рогі, а потым і рэшткі іх уладальніка. У падвале адной з хат знайшла сваю смерць лясная куніца. Нажаль у гэтую пару года шмат птушак тут не пабачыш, толькі аднойчы ў пойме Брагінкі я спалохаў 4 самкі і 1 самца цецерука, а таксама заўважыў 2 палюючых арланаў.
    Сення ідучы праз лес спачатку пачуў, а потым і пабачыў дарослага арлана-белахвоста які кружляў над невялічкай лясной балацінкай. Наблізіўшыся да гэтага месца я спалохаў яшчэ 4 арланаў, і каля 10 воранаў, ўсе яны пачалі летаць непадалек. Мяне зацікавіла, што ж магло прыцягнуць іх да гэтага месца. Пасля некалькіх хвілінаў прачосвання балаціны я натрапіў на свежы ласіны труп. У лася былі абгладаныя заднія ногі і разарваная вантроба. Непадалек былі свежае следдзе і памет ваўкоў.