Грайна 26-03-2009: клікуны, жураўлі, гусі

Прыкладна па 30 хвілін у 13 і 18 гадзін. Разам з Мікалаем і Віктарам Гулінскім і Валодзей Вінчэўскім. Сёньня па дарозе ў В.Бераставіцу прыпыніліся на ТВП “Гарадзенская Сьвіслач”, больш вядомую пад назвай бліжэйшай вёсачкі Грайна. Як раз пайшоў сьнег, дзьмуў паўночны вецер, але мы не пашкадавалі! Адразу пасьля выйсьця з машыны пачулі песьні 2-3 самцоў стрынатак-чаротавак, якія пераляталі парамі недалёка ад дарогі. Гэта быў неблагі пачатак. Праз якую хвіліну нечакана пачулі ясны і гучны голас “ху-пу ху-пу”. Ад нечаканасьці нават засумневаліся – ўдод? так рана? Ці гэта магчыма? Але птушка не паленавалася пракрычаць яшчэ колькі разоў, і сумненьняў не засталося. Хто гэта быў насамрэч, я даведаўся толькі пад час чарговага сюды візыту - 29-03. Ў гэты ж час з другога боку праляцелі 8 шэрых чапляў і селі ў пакрытае вадой балота, за імі пераляцелі да дрэваў два канюха-мышалова. Раптам нешта вялікае і белае мільганула неадлёка ад дарогі бліжэй да ракі і пачуліся гартанныя гучныя крыкі, нібыта гучна ва ўвесь голас сварыліся калгаснікі. Лебедзі! Клікуны! Пакуль я наводзіў трубу, каб упэўніцца ў гэтым, Мікалай Іванавіч быў ужо амаль насупраць іх м 300 ад мяне. Большая частка балота была пад вадой – прыгажосьць! І сапраўды, гэта былі клікуны, але разам з шыпунамі. Агулам налічылі 15 клікуноў і 17 шыпуноў, па адной пары тых і другіх аддзяліліся ад асноўнага натоўпу і адляцелі ўбок. Раптам я заўважыў уверсе ладны клін і пачаў крычаць МГ, каб той здымаў, бо птушкі ляцелі не надта высока і набліжаліся – 30 шэрых журавоў міналі нас, а за імі гусі118 і 35, ладная чародка нейкіх каачк праляцела ўдалечыні, кнігаўкі такавалі над узараным кавалкам балота. Але нам трэба было адвесьці фотавыставу, і мы рушылі далей. На адваротным шляху, вечарам, лебедзі чакалі нас, і мы змаглі паздымаць іх на фоне заходзячага сонца і прыгожага неба, якое выдатна адлюстроўвалася ў вадзе. Але перад гэтым, каля в.Ярмолічы якраз за балотам нам пашчасьціла ўбачыць перашаг ў гэтым годзе белага бусла ды назіраць надзвычай вялікую групу драздоў-піскуноў, якія радком сядзелі як шпакі на правадах і навакольных дрэвах. Мае падлікі далі ўнушальную лічбу – паміж 600 і 700 птушак. Але пакуль я даставаў фоцік, яны амаль усе зьляцелі на зямлю, а іх месца занялі каля 300 шпакоў. Шчэ МГ адзначыў вялікага баклана. Пачало цямнець, і мы вымушаны былі з’ехаць. Але засталіся прыгожыя здымкі, фільмікі і моцныя ўражаньні. Я ўсё больш і больш люблю Грайна! Прыкладна па 30 хвілін у 13 і 18 гадзін. Разам з Мікалаем і Віктарам Гулінскім і Валодзей Вінчэўскім. Сёньня па дарозе ў В.Бераставіцу прыпыніліся на ТВП “Гарадзенская Сьвіслач”, больш вядомую пад назвай бліжэйшай вёсачкі Грайна. Як раз пайшоў сьнег, дзьмуў паўночны вецер, але мы не пашкадавалі! Адразу пасьля выйсьця з машыны пачулі песьні 2-3 самцоў стрынатак-чаротавак, якія пераляталі парамі недалёка ад дарогі. Гэта быў неблагі пачатак. Праз якую хвіліну нечакана пачулі ясны і гучны голас “ху-пу ху-пу”. Ад нечаканасьці нават засумневаліся – ўдод? так рана? Ці гэта магчыма? Але птушка не паленавалася пракрычаць яшчэ колькі разоў, і сумненьняў не засталося. Хто гэта быў насамрэч, я даведаўся толькі пад час чарговага сюды візыту - 29-03. Ў гэты ж час з другога боку праляцелі 8 шэрых чапляў і селі ў пакрытае вадой балота, за імі пераляцелі да дрэваў два канюха-мышалова. Раптам нешта вялікае і белае мільганула неадлёка ад дарогі бліжэй да ракі і пачуліся гартанныя гучныя крыкі, нібыта гучна ва ўвесь голас сварыліся калгаснікі. Лебедзі! Клікуны! Пакуль я наводзіў трубу, каб упэўніцца ў гэтым, Мікалай Іванавіч быў ужо амаль насупраць іх м 300 ад мяне. Большая частка балота была пад вадой – прыгажосьць! І сапраўды, гэта былі клікуны, але разам з шыпунамі. Агулам налічылі 15 клікуноў і 17 шыпуноў, па адной пары тых і другіх аддзяліліся ад асноўнага натоўпу і адляцелі ўбок. Раптам я заўважыў уверсе ладны клін і пачаў крычаць МГ, каб той здымаў, бо птушкі ляцелі не надта высока і набліжаліся – 30 шэрых журавоў міналі нас, а за імі гусі118 і 35, ладная чародка нейкіх каачк праляцела ўдалечыні, кнігаўкі такавалі над узараным кавалкам балота. Але нам трэба было адвесьці фотавыставу, і мы рушылі далей. На адваротным шляху, вечарам, лебедзі чакалі нас, і мы змаглі паздымаць іх на фоне заходзячага сонца і прыгожага неба, якое выдатна адлюстроўвалася ў вадзе. Але перад гэтым, каля в.Ярмолічы якраз за балотам нам пашчасьціла ўбачыць перашаг ў гэтым годзе белага бусла ды назіраць надзвычай вялікую групу драздоў-піскуноў, якія радком сядзелі як шпакі на правадах і навакольных дрэвах. Мае падлікі далі ўнушальную лічбу – паміж 600 і 700 птушак. Але пакуль я даставаў фоцік, яны амаль усе зьляцелі на зямлю, а іх месца занялі каля 300 шпакоў. Шчэ МГ адзначыў вялікага баклана. Пачало цямнець, і мы вымушаны былі з’ехаць. Але засталіся прыгожыя здымкі, фільмікі і моцныя ўражаньні. Я ўсё больш і больш люблю Грайна!

   Прыкладна па 30 хвілін у 13 і 18 гадзін. Разам з Мікалаем і Віктарам Гулінскім і Валодзей Вінчэўскім. Сёньня па дарозе ў В.Бераставіцу прыпыніліся на ТВП “Гарадзенская Сьвіслач”, больш вядомую пад назвай бліжэйшай вёсачкі Грайна. Як раз пайшоў сьнег, дзьмуў паўночны вецер, але мы не пашкадавалі!