Кожны здымак у галерэі нашага сайту з'яўляецца ўласнасцю аўтара, які яго размясціў (калі не ўказана іншае). Для камерцыйнага выкарыстання любога здымка або яго часткі неабходны пісьмовы дазвол аўтара.
Пры некамерцыйным выкарыстанні спасылка на аўтара і сайт абавязковыя. Звяртайцеся да рэдактара:harrier@tut.by па ўсіх пытаннях
Пры выкарыстанні здымкаў у сацсетках, забаронена размяшчаць больш аднаго здымка з фотасерыі на пост, таксама абавязковы надпіс "больш здымкаў тут:" і далей канкрэтны адрас на знаходжанне фота-серыі на сайце.

All these pictures are copyrighted by the authors. Please respect the time and effort spent in shooting them.
If you have any questions or comments, please let us know: harrier@tut.by

Вясковыя ластаўкі: пяцёра галодных. Частка ІІ

вясковая ластаўка

Працяг гісторыі. Пачатак ТУТ працяг ТУТ.

Пяцёра маладых вясковых ластавак (Hirundo rustica), якія нядаўна выляцелі з гнязда, сядзелі на рознай адлегласці адна ад адной і як бацькі выбіралі каго з іх карміць у гэты раз, а каго - у наступны ці праз 2-3-4 прыносы ежы, я не ведаю. Бо птушаняты звычайна маментальна пачыналі крычаць або калі бачылі прыбліжэнне дарослых (а спачатку і маладых) ластавак, або калі бачылі-чулі што гэта пачыналі рабіць іх сіблінгі побач. Крычалі яны кожны раз вельмі падобна і кожны раз так, што было бачна - як мінімум сёння іх ніхто яшчэ не карміў))) Толькі па меры набліжэння ежы рот раскрываўся трошкі больш, чым раней, хаця здавалася, што больш раскрыць яго немагчыма)

Хто ў гэты раз атрымае порцыю насякомых было важна не толькі для птушанят, але і для мяне, бо каб зняць гэты момант мне трэба было ўгадаць шчасліўчыка і загадзя трымаць яго ў фокусе камеры. Атрымлівалася гэта не вельмі часта, тым больш часам бацькі двойчы запар кармілі тое ж птушаня)

Даволі хутка аказалася, што мала быць шчасліўчыкам, каб атрымаць ежу. Дарослая ластаўка, якая прыносіла яе і старалася ўкласці ў рот патомку, не магла на хуткасці эфектыўна завіснуць на адным месцы і таму , каб затрымацца і потым ляцець далей, выстаўляла ногі і ўпіралася або ў грудзь, або ў спіну малога. І каб не зваліцца і ўтрымацца на прысадзе, птушанятам трэба было моцна трымацца за яе. Ну і своечасова максімальна адкрыць і закрыць рот (каб нічога з укладзенага бацькамі не вываліся, ці каб вывалілася не ўсё)) 

Зразумела, што усяму гэтаму прыходзілася хутка вучыцца, хаця адкрываць-закрываць рот малыя яўна трэніраваліся яшчэ ў гнязде.

Гродна, 03-07-2022

Аўтар - Дзьмітры Вінчэўскі

Каментары