Гілі і вяртанне зімы. Частка І

З вечара першага дня новага году ў нас паваліў снег, які ўжо даўно растаяў. А за снегам вярнуліся і марозы, пра якія так лёгка забылася ў апошнія дні снежня - усё ж пачаўся студзень. І калі разам з адлігай гілі (Pyrrhula pyrrhula), якіх у больш халодныя дні бачыў або толькі чуў амаль штодня, зніклі, то цяпер сустрэць іх у горадзе ізноў не стала праблемы. Як ва ўжо вядомых па ранейшых рэгулярных сустрэчах месцах, так і ў новых.

Прычым здаецца, што разам з пахаладаннем гілі вярнуліся 'даядаць' насенне клёнаў і пенсільванскіх ясеняў, рэшткі якога, прынамсі на нейкі час, іх больш не цікавілі. А вось цікаўнасць птушак да пупышак яўна зменшылася. І гэта не павінна здзіўляць - усё ж атрымаць энергію, якой у марозныя ночы і дні патрабуецца больш, чым у цяплейшыя, яўна лягчэй з насення, чым з пупышак.

І пасля снегапада вырашылася праблема дзе і як папіць - цяпер не трэба больш шукаць калужыну ці ручаінку талай вады - снег на галінах дазваляе 'выпіць' яго у тым самым месцы, дзе і ясі крылаткі.