Не сакрэт, што сокал-пустальга (Falco tinnunculus) застаецца адзіным відам нашых птушак, які занесены ў Чырвоную кнігу Беларусі і штогод гняздуе ў будынках у многіх нашых гарадах. З гэтым звязаны не толькі перавагі для віда, але і праблемы. Менавіта абмеркаваць іх і магчымыя рашэнні з карысцю для гэтых рэдкіх птушак і людзей і збіраліся на працягу двух дзён прадстаўнікі ўсіх зацікаўленых у гэтым арганізацый: Гродзенскага і Брэсцкага абласнога аддзяленняў АПБ, Гродзенскага абласнога камітэту Мінпрыроды, Гродзенскага заалагічнага парка і гарадзкіх ЖЭСаў, а таксама кафедры заалогіі і ФЧЖ ГрДзУ.

Амерыканская служба дзікай прыроды (U.S. Fish and Wildlife Service) паведаміла, што 19 лістапада на атоле Мідуэй была адзначана адна з самых знакамітых і напэўна самая старая дзікая птушка ў свеце – самка лайсанскага альбатроса (Phoebastria immutabilis) па мянушцы Мудрасць (Wisdom). 

Чатыры віды, асобны відавы статус якіх даўно падазраваўся, нарэшце на радасць бёдуотчарам былі вылучаныя з комплексу нарцысавай і жоўтагузай валасяніцы Narcissus/Yellow-rumped Flycatcher дзякуючы спецыяльнаму комплекснаму таксанамічнаму даследаванню.

Чубатыя асаеды (Pernis ptilorhynchus) часта рабуюць пчолаў, каб з’есці іх лічынак ды мёд. Аказалася, што для таго, каб знайсці ежу, птушкі выкарыстоўваюць і нюх, і зрок. Вынікі найноўшага даследавання, якое гэта даказала, былі апублікаваныя ў часопісе з вольным доступам PLoS ONE.

Каманда з чатырох чалавек у складзе Mitch Lysinger, Tuomas Seimola, Dušan Brinkhuizen і Rudy Gelis 8 кастрычніка ўсталявала новы сусветны рэкорд Вялікага дня ў назіраннях птушак (Big Day Birding). У Эквадоры яны адзначылі на працягу сутак ажно 425 відаў (фактычна 4% міравой авіфауны), аднак і так не выкарысталі цалкам магчымасці абранага маршруту!

Пасля амаль 200 год адсутнасці, хутка ў Аргенціне ізноў у прыродзе можна будзе ўбачыць зялёнакрылага ара (Ara chloroptera) – птушак выпусцілі ў паўночна-ўсходняй частцы краіны ў выніку выканання схемы рэінтрадукцыі віду. Праект ажыццяўляе таварыства Aves Argentinas, партнёр глабальнай прыродаахоўнай арганізацыі BirdLife International. 

Чайкі навучыліся карыстацца з асаблівасцяў харчавання некаторых відаў качак каб атрымаць доступ да малюскаў, якіх не могуць лавіць самі. Вынікі назіранняў за іх паводзінамі былі нядаўна апублікаваныя ў часопісе The Auk: Ornithological Advances.

Грыфы і кондары маюць спецыяльна аголеныя або з кароткім пер’ем галаву і шыю, якія даюць ім магчымасць заставацца параўнальна чыстымі нават пасля харчавання ўнутры трупаў вялікіх жывёл. Ачышчаючы косткі і цэлыя трупы ад гніючага мяса і ўнутранасцяў, грыфы між іншым перашкаджаюць распаўсюджанню патагенных мікраарганізмаў на іншых жывёл. Але чаму яны самі не хварэюць ад патагенаў?

У заапарку “Парк птушак” (Parque Das Aves), які знаходзіцца ў бразільскім горадзе  Foz do Iguacu каля мяжы з Парагваем і Аргентынай, нядаўна вывялася птушанё алагоаскага курасао Alagoas Curassow (Mitu mitu). Кароткае відэа з авіярыя, прысвечанае гэтай падзеі, можна паглядзець ТУТ.

Тады як большасць відаў жывёл пазбягае месцаў, дзе адбылася смерць прадстаўніка таго ж віду, аказалася, што некаторыя віды птушак могуць выкарыстоўваць цікавасць да такіх месцаў каб зразумець прычыны смерці і, магчыма, выявіць новыя віды драпежнікаў ці важныя абставіны, якіх варта пазбягаць.

Асобіны ў сацыяльных відаў жывёл мусяць узаемадзейнічаць з іншымі прадстаўнікамі сваёго віду, каб мець магчымасць знайсці ежу, выжыць і размнажацца. Сацыяльныя ўзаемадачыненні больш высокага ўзроўню, з утварэннем іерархіі, ўзнікаюць калі ўзнікае неабходнасць жыць у групах і знаходзіць у іх баланс паміж мінусамі і плюсамі такога жыцця. Адзін з самых высокіх узроўняў сацыяльнасці – дамінантная іерархія, пазіцыі ў якой ўсталёўваюцца ў выніку агрэсіўных узаемадзеянняў. 

Даследаванні па перамяшчэннях паказалі, што далёкадыстанцыйныя мігранты у выглядзе пералятаючых уначы вераб’іных птушак могуць дэманстраваць сапраўдную навігацыю ўжо падчас сваёй першай вясновай міграцыі. Аднак сапраўдная навігацыя патрабуе выкарыстання не толькі компаса, які паказвае правільны кірунак, але і мапы.

Акуляравая тэтрака (Phyllastrephus zosterops) - невялікі від вераб’іных птушак з Мадагаскару, паводле апошніх уяўленняў навукоўцаў узнік вельмі незвычайным для птушак чынам. Гэта атрымалася даказаць дзякуючы падрабязным генетычным даследаванням. 

Імавернасць таго, што пара вялікіх сініц (Parus major) застанецца разам пасля першага гнездавання, залежыць ад сацыяльнага асяроддзя (колькасці і даступнасці патэнцыйных партнёраў), ў якім гэтая пара сфармавалася – да такіх высноваў прыйшлі навукоўцы.