Не прайшло і тры гады, як каманда знакамітай лабараторыі арніталогіі Карнельскага ўніверсітэту (Cornell Laboratory of Ornithology) падрыхтавала сваю бясплатную праграму Merlin для вызначэння птушак па фотаздымках і для аматараў назіранняў птушак з Еўропы. Аднак, як можна здагадацца, у запакаванні праграмы для канкрэтных рэгіёнаў нашага кантыненту Усходняя Еўропа не трапіла. Што ж ёсць і якія магчымасці для вызначэння еўрапейскіх птушак дае абноўленая праграма?

Многія жывёлы выдаюць розныя гукі трывогі, каб папярэдзіць іншых чальцоў сваёй групы пра небяспеку. Цяпер навукоўцы даказалі, што чубатыя галубы (Ocyphaps lophotes) робяць гэта без ужывання голасу. Адно з іх махавых пёраў утварае высокі гук, калі птушкі раптоўна ўзлятаюць. Калі, каб уляцець ад драпежніка, галубы хутчэй махаюць крыламі, гэты свіст-сігнал трывогі таксама гучыць больш часта.

Важна, што іншыя галубы, якія чуюць гэты гук, таксама адлятаюць. Таму гэта не аўтаматычны гук, які ўзнікае пад час любога палёту галубоў, а менавіта сігнал трывогі.

У ліпені 2014г. намі былі прымацаваныя спадарожнікавыя перадатчыкі РТТ-100 на 5 дарослых поплаўных луней (Circus pygargus) (3 самкі і 2 самцы) на той самай полукалоніі віду ў Крычаўскім раёне Магілёўскай вобласці (У Беларусь). Усе луні, якіх атрымалася прасачыць да месцаў зімоўкі ў зоне Сахель і назад на месцы гнездавання, выкарыстоўвалі т.зв. петлявыя міграцыі. Нашы птушкі зімавалі ў Чадзе, Камеруне, Нігеры і Нігерыі на найбольшай адлегласці ад 4944 да 5180 км па прамой ад месцаў гнездавання. Некаторыя з лунёў выкарыстоўвалі штогод амаль тыя самыя месцы зімоўкі і найбольш аддаленыя там адна ад адной кропкі склалі 261 км, іншыя карысталіся рознымі месцамі пад час зімавання з найбольш аддаленымі кропкамі нават да 950 км у розныя зімы.

Звычайна працэс размнажэння ў рознаполавых жывёл сутыкаецца з двума асноўнымі праблемамі: канкурэнцыяй і гвалтам. І птушкі тут не выключэнне. З эвалюцыйнага пункту гледжання важны не сам факт гвалту, а яго наступствы: свае гены патомкам перадае самец, якога самка не выбірала.

Актыўны фізічны супраціў – напрыклад, спробы вырвацца і ўцячы ад гвалтаўніка, адбірае ў самак шмат сілаў і можа прывесці да траўмаў або нават гібелі. Таму “прыгожы пол” стараецца дзейнічаць інакш. Так, калі ў самцоў развіваецца знешні капулятыўны орган размнажэння, які дае магчымасць прымусіць самку да капуляцыі, то ў самак павінны ўзнікнуць контрпрыстасаванні, якія дазволяць нейтралізаваць прымус.

Выкарыстоўваючы рэкамендацыі Камітэта па інвазійных чужародных відах (Committee on Invasive Alien Species (IAS)), Еўрапейская камісія 11 ліпеня зацвердзіла дадатковы спіс з 12 новых відаў да ўжо прынятага год таму Спіса найбольш небяспечных інвазійных інтрадуцэнтаў. Дзякуючы гэтаму ўсе гэтыя віды павінны ўжо ў бліжэйшы час трапіць пад сур’ёзныя абмежаванні ў іх выкарыстанні як мінімум у прыродным асяроддзі краін Еўразвязу.

Навукоўцы апісалі новы від манакіна ў лясах Паўночнага Перу.

Насамрэч прапанаваны як невядомы для навукі від яшчэ ў 1996 г. даследчыкамі, якія працавалі ў ізаляваным горнаым раёне Cordillera Azul, манакін быў афіцыйна прызнаны новым відам толькі цяпер, пасля падрабязнага таксанамічнага агляду надвідавога комплекса ўсходняга/ заходняга паласатага манакінаў (Machaeropterus regulus/striolatus).

Дадатковае харчаванне, якое становіцца даступным дзікім птушкам і якое мы выкладваем для іх спецыяльна ці яны карыстаюцца ім на нашых звалках, здольнае змяняць, як аказваецца, не толькі іх міграцыйныя паводзіны. У некаторых вялікіх сініц (Parus major) у Вялікабрытаніі дзюба становіцца даўжэйшай – і гэтыя змены даследчыкі звязваюць менавіта з вялікай колькасцю круглагадзічных птушыных сталовак у краіне.

Прырода вакол нас усё больш змяняецца пад уздзеяннем людзей. Адным з такіх наступстваў становіцца інтрадукцыя чалавекам чужародных відаў раслін і жывёл на новыя кантыненты або ў месцы, дзе яны ніколі не сустракаліся раней. Часам гэта адбываецца з-за таго, што некаторыя віды ўцякаюць у прыроду з заапаркаў або прыватнай гадоўлі і ў іх атрымліваецца не толькі выжыць, але і пачаць размнажацца.

Напэўна, многія ведаюць сумную гісторыю вандроўнага голуба (Ectopistes migratorius) — некалі аднаго з самых шырокараспаўсюджаных і шматлікіх відаў птушак Паўночнай Амерыкі, а магчыма і Свету. Колькасць птушак на піку распаўсюджання цяжка ацаніць, аднак яна яўна налічвала сотні мільёнаў. Пералёты вялізарных зграй нагадвалі ўраган. Нікому не прыходзіла на думку, што такі шматлікі від можа знікнуць.