Дзякуючы новым даследаванням, мы ўсё больш даведваемся пра канкрэтныя механізмы, якія дапамагаюць звычайнай зязюлі (Cuculus canorus) (а магчыма і не толькі ёй) паспяхова быць гнездавым паразітам. Аказалася, што пасля адкладкі свайго яйка ў гняздо прыёмных бацькоў, самка зязюлі крычыць, імітуючы голас шуляка-карагольчыка (Accipiter nisus) і тым самым страшыць іх, каб мець час адляцець незаўважанай.

Многія віды птушак маюць уласную тэрыторыю, якую яны актыўна бароняць ад іншых. Таму тэарэтычна добрыя суседзі, якія прызнаюць межы, азначаюць менш працы па яе ўтрыманні і стрэсу яе ўладальнікам. Так і аказалася на практыцы – адныя суседзі аказаліся лепшымі за іншых. Тым больш раней было паказана, што птушкі могуць адрозніваць сваіх суседзяў ад іншых асобін.

Сірыйскі дзяцел (Dendrocopos syriacus) – самы сінантропны від сярод усіх еўрапейскіх дзятлаў і выглядае на тое, што ён актыўна карыстаецца з дзейнасці чалавека і створаных намі месцапражыванняў. З-за таго, што сірыйскі дзяцел – блізкі від з вялікім дзятлам (Dendrocopos major), магчымыя ўзаемадзеянні паміж імі павінны быць прадугледжаныя перад тым, як пачынаць даследаванні ў месцах іх сімпатрычнага (сумеснага) пражывання.

Сёння Дзянісу Кіцелю, арнітолагу і бёдуотчару, атрымалася зрабіць сабе і ўсім аматарам назіранняў птушак у Беларусі незвычайны падарунак – ён злавіў і акальцаваў новы для нашай краіны від – стрынатку-крошку (Emberiza pusilla). Цікава, што адбылося гэта амаль роўна праз 3 гады дзе ім жа ў тым самым месцы была злоўленая пячураўка-зарнічка, таксама тады новы для Беларусі від! Дарэчы, гэта ўжо чацьвёрты новы для краіны від птушак, зарэгістраваны Дзянісам – шчыра віншуем і жадаем новых адкрыццяў!

Як адбылася не зусім звычайная для нашай краіны рэгістрацыя гэтага пераважна тундравага віду вераб’іных, Дзяніс распавядае для нашага сайту:

Маніторынг птушыных папуляцый з’яўляецца важным элементам у іх ахове. Аднак для многіх відаў у гэтым існуюць важныя абмежаванні – гэта можа звязана з вялікімі фінансавымі расходамі або на гэта патрэбна шмат часу. Асабліва гэта тычыцца відаў, якія насяляюць цяжкадаступныя біятопы або тых, у якіх скрытны лад жыцця.

Прагрэс у робатызацыі і мініатурызацыі дронаў разам з параўнальна невысокімі коштамі, якія ўвесь час змяншаюцца, прывёў да таго, што у апошнія гады можна заўважыць усё большую цікавасць да іх навукоўцаў у экалагічных даследаваннях, у тым ліку і даследаваннях птушак.

Новае даследаванне кажа пра тое, што здольнасць сіпухаў (Tyto alba) ўспрымаць гукі з узростам не змяншаецца – у адрозненне ад многіх іншых жывёл.

Традыцыйныя метады даследавання міграцыйных сувязяў у птушак паступова саступаюць свае заслужаныя пазіцыі сучасным тэхналогіям – спадарожнікавым і GPS-GSM перадатчыкам (апошнія дасылаюць сігналы у выглядзе смсак праз сеткі мабільных аператараў). І хаця выкарыстанне гэтых тэхналогій атрымліваецца для навукоўцаў бязбожна дарагім, дэталізацыя атрыманых вынікаў прымушае заплюшчыць вочы на гэтую праблему. У кастрычніцкім нумары Зоологического журнала з’явіцца артыкул, прысвечаны аналізу двухгадовых назіранняў за індывідуальнымі маршрутамі вясновай і восеньскай міграцыі малых лебедзяў (Cygnus columbianus).

Гібрыдызацыя параўнальна часта адзначаецца сярод птушак. Галоўным чынам гэтак адбываецца па краях арэалаў і (альбо) пад час экспансіі, калі колькасць аднаго з відаў яшчэ невялікая і таму яго прадстаўнікам цяжка знайсці партнёра свайго віду для размнажэння.

Кантроль колькасці драпежнікаў часта тлумачыцца неабходнасцю павялічыць поспех размнажэння і павелічэннем шчыльнасці папуляцыі відаў-патэнцыйных ахвяраў як для палявання, так, часам, і для аховы рэдкіх ці знікаючых відаў.

Гэтая шырокараспаўсюджаная практыка засноўваецца на дапушчэнні, што драпежнікі могуць быць лімітуючым, ці абмежавальным фактарам для папуляцый іх ахвяр. І калі мы 'кантралюем' (фактычна змяншаем) колькасць драпежнікаў, мы тым самым павялічваем папуляцыі іх ахвяраў. Аднак негледзячы на папулярнасць падобных метадаў, іх эфектыўнасць  ставіцца навукоўцамі пад сумнеў.