Усе сучасныя віды птушак, здольныя да палёту, маюць спецыяльную структуру на крыле, якая называецца propatagium і без якой іх палёт немагчымы. Узнікненне гэтай структуры доўгі час заставалася загадкай, ажно група японскіх даследчыкаў дзякуючы ўскосным доказам і статыстычным метадам змагла паказаць, што яна ўзнікла яшчэ ў дыназаўраў-тэрапод.

Вельмі цікавыя вынікі атрымала міжнародная каманда навукоўцаў, якая вывучала ўзаемаадносіны даўрскіх рудахвостак (Phoenicurus auroreus) і іх гнездавых паразітаў – звычайных зязюляў (Cuculus canorus). Рудахвосткі гнездавалі бліжэй да паселішчаў чалавека ці нават у іх, калі чулі ці бачылі зязюляў навокал у пачатку гнездавання. Такім чынам, рудахвосткі пазбягалі гнездавога паразітызму, таму што зязюлі ў сваю чаргу пазбягаюць людзкіх паселішчаў.

Па ўсяму Свету жывуць прыкладна 2.500 відаў багамолаў, якія распаўсюджаны на ўсіх кантынентах, акрамя Антарктыды. Гэтыя своесаблівыя і параўнальна вялікія насякомыя добра вядомыя сваімі здольнасцямі здабываць і з’ядаць іншых бесхрыбетных, аднак часам паспяхова палююць і на дробных хрыбетных жывёл, такіх як яшчаркі ці нават рыбкі.

Скамянелыя парэшткі костак раней невядомых для навукі двух выкапневых відаў пінгвінаў, знойдзеных у Новай Зеландыі, былі нядаўна нарэшце апісаны. Прычым адзін з гэтых новых відаў, паводле ацэнкі навукоўцаў, важыў каля 150 кг і такім чынам заслугоўвае лічыцца самым вялікім прадстаўніком пінгвінаў, якія калі-небудзь жылі на Зямлі.

Чорнашапачныя сініцы (Poecile atricapillus) выжываюць узімку ў паўднёвай частцы Канады і на поўначы ЗША дзякуючы запасам ежы, якія яны робяць на індывідуальных тэрыторыях. Гэтыя запасы граюць вялікую ролю ў паспяховай зімоўцы сініц, таму што з’яўляюцца важным дадаткам ежы – і энергіі – да той, якую сініцы знаходзяць штодня.

Самка белага жураўля (Grus leucogeranus), якую выгадавалі для гэтага ў Бельгіі, была адвезена ў Іран і ў бліжэйшы час будзе выпушчана ў прыроду ў месцы, дзе штогод зімуе самец Omid - апошні прадстаўнік заходнесібірскай папуляцыі віда. Навукоўцы спадзяюцца, што існуе вялікая імавернасць стварэння пары і маюць надзею на вяртанне жураўлёў разам на месца гнездавання ў Заходнюю Сібір.

Вялікая міжнародная каманда арнітолагаў, дзякуючы вялізарнай базе дадзеных EURING Data Bank пра перамяшчэнні акальцаваных за больш, чым стагоддзе тысячах лебедзяў-клікуноў (Cygnus cygnus) у розных краінах Еўропы, змагла ацаніць накіраванасць і інтэнсіўнасць ‘абмену’ птушкамі паміж двума адасобленымі еўрапейскімі гнездавымі папуляцыямі віду.

Каманда навукоўцаў з Imperial College London (Вялікабрытанія) пасля правядзення дэталёвых даследаванняў і параўнання апярэння многіх відаў нечакана знайшла, што ў крыптычна афарбаваных слонак (Scolopax rusticola), якія да таго ж вядуць пераважна начны лад жыцця, рулявыя пер’і самыя яркія з усіх відаў птушак.

Калібры, якія распаўсюджаны ў Паўднёвай і Паўночнай Амерыцы, з’яўляюцца аднымі з самых невялікіх і самых лоўкіх птушак на Зямлі. Гэтая група застаецца адзінай, прадстаўнікі якой не толькі могуць завісаць на адным месцы, але і ў такім рэжыме палёта рухацца назад ці ў розныя бакі.

Напярэдадні новага году, 22 снежня 2022 года адбылося чарговае паседжанне Беларускай арніта-фауністычнай камісіі (БАФК), якая займаецца разглядам і зацверджаннем рэгістрацый новых і рэдкіх для нашай фауны відаў птушак. Дзякуючы сапраўды вялізарнай па маштабу падрыхтоўчай працы, былі разгледжаны не толькі рэгістрацыі новых для Беларусі відаў птушак, але і ўсе назіранні відаў з мінулых спісаў БАФК за 2017-2022 гады.

Апошнія зімы (за рэдкім выключэннем) у Беларусі немагчыма называць ранейшымі, бо асабліва на захадзе краіны снег не ляжыць усе зімовыя месяцы, а вадаёмы калі і пакрываюцца ільдом, то часам толькі на прыканцы снежня. Ды ўжо ў студзені вада ў поймах некаторых рэчак разліваецца амаль як вясной. Усё гэта блытае не толькі птушак, але і нас, калі мы хочам адназначна сказаць пра пачатак вясновай міграцыі на нашай тэрыторыі.

На адной з палеалетычных стаянак старажытных людзей у мясцовасці Lagar Velho (Партугалія) між іншага былі знойдзены капраліты (сoprolites) (акамянелы памёт) узростам каля 30 тысяч гадоў, якія, дзякуючы параўнанню з памётам сучасных птушак, адназначна атрымалася вызначыць як прыналежныя барадачам (Gypaetus barbatus). Такім чынам, атрымалася знайсці самае старае, вядомае дагэтуль, месца гнездавання віда на тэрыторыі і сучаснай Партугаліі, і на Іберыйскім паўвостраве.

У апошнія гады, дзякуючы ўсё больш шырокаму выкарыстанню сістэматыкамі філагенетычных метадаў даследаванняў, яны ўсё часцей прапануюць змены статусаў у розных таксанамічных групах птушак. Не выключэнне і Кітайска-Гімалайскі горны зоагеаграфічны рэгіён, дзе параўнальна нядаўна былі зацвержаны выдзяленні некалькіх крыптычных відаў птушак.