Сёння Дзянісу Кіцелю, арнітолагу і бёдуотчару, атрымалася зрабіць сабе і ўсім аматарам назіранняў птушак у Беларусі незвычайны падарунак – ён злавіў і акальцаваў новы для нашай краіны від – стрынатку-крошку (Emberiza pusilla). Цікава, што адбылося гэта амаль роўна праз 3 гады дзе ім жа ў тым самым месцы была злоўленая пячураўка-зарнічка, таксама тады новы для Беларусі від! Дарэчы, гэта ўжо чацьвёрты новы для краіны від птушак, зарэгістраваны Дзянісам – шчыра віншуем і жадаем новых адкрыццяў!

Як адбылася не зусім звычайная для нашай краіны рэгістрацыя гэтага пераважна тундравага віду вераб’іных, Дзяніс распавядае для нашага сайту:

Маніторынг птушыных папуляцый з’яўляецца важным элементам у іх ахове. Аднак для многіх відаў у гэтым існуюць важныя абмежаванні – гэта можа звязана з вялікімі фінансавымі расходамі або на гэта патрэбна шмат часу. Асабліва гэта тычыцца відаў, якія насяляюць цяжкадаступныя біятопы або тых, у якіх скрытны лад жыцця.

Прагрэс у робатызацыі і мініатурызацыі дронаў разам з параўнальна невысокімі коштамі, якія ўвесь час змяншаюцца, прывёў да таго, што у апошнія гады можна заўважыць усё большую цікавасць да іх навукоўцаў у экалагічных даследаваннях, у тым ліку і даследаваннях птушак.

Новае даследаванне кажа пра тое, што здольнасць сіпухаў (Tyto alba) ўспрымаць гукі з узростам не змяншаецца – у адрозненне ад многіх іншых жывёл.

Традыцыйныя метады даследавання міграцыйных сувязяў у птушак паступова саступаюць свае заслужаныя пазіцыі сучасным тэхналогіям – спадарожнікавым і GPS-GSM перадатчыкам (апошнія дасылаюць сігналы у выглядзе смсак праз сеткі мабільных аператараў). І хаця выкарыстанне гэтых тэхналогій атрымліваецца для навукоўцаў бязбожна дарагім, дэталізацыя атрыманых вынікаў прымушае заплюшчыць вочы на гэтую праблему. У кастрычніцкім нумары Зоологического журнала з’явіцца артыкул, прысвечаны аналізу двухгадовых назіранняў за індывідуальнымі маршрутамі вясновай і восеньскай міграцыі малых лебедзяў (Cygnus columbianus).

Гібрыдызацыя параўнальна часта адзначаецца сярод птушак. Галоўным чынам гэтак адбываецца па краях арэалаў і (альбо) пад час экспансіі, калі колькасць аднаго з відаў яшчэ невялікая і таму яго прадстаўнікам цяжка знайсці партнёра свайго віду для размнажэння.

Кантроль колькасці драпежнікаў часта тлумачыцца неабходнасцю павялічыць поспех размнажэння і павелічэннем шчыльнасці папуляцыі відаў-патэнцыйных ахвяраў як для палявання, так, часам, і для аховы рэдкіх ці знікаючых відаў.

Гэтая шырокараспаўсюджаная практыка засноўваецца на дапушчэнні, што драпежнікі могуць быць лімітуючым, ці абмежавальным фактарам для папуляцый іх ахвяр. І калі мы 'кантралюем' (фактычна змяншаем) колькасць драпежнікаў, мы тым самым павялічваем папуляцыі іх ахвяраў. Аднак негледзячы на папулярнасць падобных метадаў, іх эфектыўнасць  ставіцца навукоўцамі пад сумнеў.

Ужо ў 16-ты раз Гродзенскае абласное аддзяленне ГА "Ахова птушак Бацькаўшчыны" (АПБ) запрашае гарадзенцаў з любым узроўнем падрыхтоўкі, і асабліва сем’і з дзеткамі і падлеткамі, далучыцца да ПанЕўрапейскіх дзён назіранняў за птушкамі, якія ў апошнія гады адначасова адбываюцца ў 40 краінах нашага кантыненту.

Канешне, не ўсе амерыканцы – бёрдуотчары. Аднак існуе вельмі вялікая імавернасць таго, што нават такія людзі маюць як мінімум аднаго ці больш аматараў назіранняў птушак сярод сваіх крэўных ці знаёмых – паводле дадзеных US Fish and Wildlife Service, у Штатах 47 мільёнаў бёрдэраў! Менавіта яны трацяць штогод у сярэднім 15 мільярдаў даляраў на паездкі “за птушкамі” і яшчэ 26 мільярдаў на прыстасаванні для назіранняў. Служба лесу ЗША (US Forest Service) прагназуе, што колькасць бёдуотчараў у гэтай краіне павялічыцца ажно на 33% паміж 2008 і 2030 гадамі!

Качкі-огары (Tadorna ferruginea) гняздуюць на поўнач ад Гімалаяў, аднак зімуюць на поўдзень ад Тыбецкага плато прыкладна на ўзроўні мора. Для таго, каб трапіць на месцы зімоўкі і назад, яны вымушаны ляцець над Гімалаямі. Мінімальна магчымая тут для палёту вышыня сягае 4 тысяч метраў і канцэнтрацыя кіслароду на падобных вышынях напалову меншая, чым на нізінах.

Навукоўцы з універсітэту Экзэтэр (Exeter) выкарысталі спадарожнікавыя перадатчыкі, каб адсачыць сапраўдныя шляхі пералёту птушак праз Гімалаі і вышыні, якія яны паконваюць пад час іх.