Дадатковае харчаванне, якое становіцца даступным дзікім птушкам і якое мы выкладваем для іх спецыяльна ці яны карыстаюцца ім на нашых звалках, здольнае змяняць, як аказваецца, не толькі іх міграцыйныя паводзіны. У некаторых вялікіх сініц (Parus major) у Вялікабрытаніі дзюба становіцца даўжэйшай – і гэтыя змены даследчыкі звязваюць менавіта з вялікай колькасцю круглагадзічных птушыных сталовак у краіне.

Прырода вакол нас усё больш змяняецца пад уздзеяннем людзей. Адным з такіх наступстваў становіцца інтрадукцыя чалавекам чужародных відаў раслін і жывёл на новыя кантыненты або ў месцы, дзе яны ніколі не сустракаліся раней. Часам гэта адбываецца з-за таго, што некаторыя віды ўцякаюць у прыроду з заапаркаў або прыватнай гадоўлі і ў іх атрымліваецца не толькі выжыць, але і пачаць размнажацца.

Напэўна, многія ведаюць сумную гісторыю вандроўнага голуба (Ectopistes migratorius) — некалі аднаго з самых шырокараспаўсюджаных і шматлікіх відаў птушак Паўночнай Амерыкі, а магчыма і Свету. Колькасць птушак на піку распаўсюджання цяжка ацаніць, аднак яна яўна налічвала сотні мільёнаў. Пералёты вялізарных зграй нагадвалі ўраган. Нікому не прыходзіла на думку, што такі шматлікі від можа знікнуць.

Самцы большасці відаў птушак не маюць знешняга капулятыўнага органа (пеніса) і спраўляюцца з запладненнем самак дзякуючы выступу клаакі. Аднак самцы качак і іншыя прадстаўнікі атраду Гусепадобных вядомыя сваімі доўгімі, спіральна скручанымі пенісамі, якія ўтварыліся ў выніку коэвалюцыі са складанымі клаакамі самак. Так атрымалася з-за таго, што капуляцыя ў іх адбываецца на вадзе, самка ў такім становішчы застаецца амаль прытопленай. Таму без адпаведнага марфалагічнага воргана сперматазоіды могуць трапіць у ваду, а не ў полавыя шляхі самкі.

З месцаў гнездавання ў тундрах Расіі на зімоўкі ў Заходняй Еўропе ў Паўночным моры малыя лебедзі (Cygnus columbianus) траплялі, мігрыруючы ўдзоўж узбяpэжжаў Белага і мора Барэнца. На захад ад Уралу, і, асабліва на усходнееўрапейскіх унутрыкантынентальных вадаёмах від заўcёды быў рэдкім. Так, для Беларусі да 1983 г. аядома толькі адна рэгістрацыя – 3 птушкі на воз.Палік у Бярэзінскім запаведніку былі адзначаныя ў лістападзе 1925 г. Затым адна птушка зімавала ў 1983-84 на воз.Чорнае ў Бярозаўскім раёне на Берасцейшчыне. Аднак з пачатку нашага стагоддзя колькасць птушак, месцаў дзе яны зарэгістраваныя і колькасць сустрэч рэзка павялічылася і дасягае амаль 50.

Вераб’іная птушка, якая лічылася адной з самых рэдкіх у Афрыцы і нават ва ўсім Свеце і якую бачылі менш 10 разоў пасля адкрыцця ў 1981 годзе, насамрэч не існуе. Да такой нечаканай высновы прыйшлі арнітолагі з універсітэту Aberdeen (Шатландыя).

Як шмат відаў птушак можна адзначыць у нашым зоагеаграфічных рэгіёне Заходняй Палеарктыкі за 24 гадзіны назіранняў? Упершыню рэкорд усталявала фінская каманда, якая 25 траўня 1998 г змагла адзначыць у Еўропе 190 відаў. Праз 6 гадоў, у 2004, рэкорд перайшоў да каманды гішпанцаў, якія на гонках за птушкамі, арганізаваных таварыствам SEO/BirdLife, зарэгістравалі дакладна 200 відаў. Яшчэ праз тры гады рэкорд быў папраўлены на падобных 24-гадзінных спаборніцтвах і таксама ў Гішпаніі і трымаўся з 217 відамі наступныя 10 год.

Дзякуючы новым даследаванням, мы ўсё больш даведваемся пра канкрэтныя механізмы, якія дапамагаюць звычайнай зязюлі (Cuculus canorus) (а магчыма і не толькі ёй) паспяхова быць гнездавым паразітам. Аказалася, што пасля адкладкі свайго яйка ў гняздо прыёмных бацькоў, самка зязюлі крычыць, імітуючы голас шуляка-карагольчыка (Accipiter nisus) і тым самым страшыць іх, каб мець час адляцець незаўважанай.

Многія віды птушак маюць уласную тэрыторыю, якую яны актыўна бароняць ад іншых. Таму тэарэтычна добрыя суседзі, якія прызнаюць межы, азначаюць менш працы па яе ўтрыманні і стрэсу яе ўладальнікам. Так і аказалася на практыцы – адныя суседзі аказаліся лепшымі за іншых. Тым больш раней было паказана, што птушкі могуць адрозніваць сваіх суседзяў ад іншых асобін.