Спецыфічная сёлетняя вясна ўнесла свае карэктывы ў міграцыю многіх відаў птушак. І хаця для большасці яна пачалася ў больш-менш звычайныя тэрміны, аднак масавай міграцыі ні кулікоў, ні качак дагэтуль няма, таму будзем спадзявацца, што самыя цікавыя вясновыя рэгістрацыі яўна чакаюць нас у красавіку і траўні.

На Паўднёвым востраве Новай Зеландыі ў адкладах былога возера ўзростам ад 16 да 19 мільёнаў гадоў аўстралійскія навукоўцы знайшлі скамянелыя косткі пастушкоў, па якіх апісалі два новыя для навукі віды.

Корм для лебедей или урожай? В южных регионах страны на полях аграрии пытаются решить проблему с поеданием озимого рапса зимующими птицами.

Они выбирают те нежные листики, на которых сосредоточен побег роста. Побег, на котором будут семена, ради которого и выращивается озимый рапс, будет съеден на начальной стадии рапса.

Паводле нядаўняга даследавання, чорныя дразды (Turdus merula) жывуць даўжэй у гарадах, чым у лясах. Аднак параўнанне целамер – бялковых структур на канцах храмасом, якія сведчаць пра патэнцыйную працягласць жыцця, сведчыць пра адваротнае - што гарадзкія птушкі павінны жыць менш. Апошняя заканамернасць была ўжо паказана і на іншых відах птушак.

Усе з нас бачылі гнёзды белых буслоў (Ciconia ciconia), змешчаныя ў розных месцах: на дрэвах, слупах і воданапорных вежах. Зразумела, што велічыня гнязда залежыць ад яго веку - чым гняздо старэйшае, тым павінна быць большым (вышэйшым), бо штогод птушкі прыносяць новы матэрыял і папраўляюць яго.

Малады самец барадача (Gypaetus barbatus), які атрымаў мянушку Adonis, народжаны ў заапарку г.Астрава (Чэхія) 16.02.2014 г, быў выпушчаны ў дзікую прыроду на поўдні Францыі летам таго ж году ў рамах адной з праграм па рэінтрадукцыі віду. Калі пасля выпуску летам 2014 году Адоніс за паўтара гады наведаў – акрамя “роднай”Францыі – Германію і Швайцарыю, а таксама некалькі хвілін праляцеў над Італіяй, то ў 2016 годзе малады барадач заляцеў таксама ў Ліхтэнштэйн, Аўстрыю, Славакію, на захад Украіны, у Польшчу і 26 чэрвеня 2016 г, некалькі гадзін правёў у Кобрынскім раёне Беларусі!

Сёння - па розных ацэнках і падыходах- на Зямлі існуюць каля 11 тысяч відаў птушак. І калі быць чэснымі, то нам яшчэ моцна пашанцавала, што іх столькі захавалася. Знішчэнне і дэградацыя прыродных экасістэм, інтрадукаваныя дзякуючы чалавеку чужародныя віды, змены клімата, паляванне і перавылаў рыбы, а таксама шмат іншых негатыўных фактараў усё больш уздзейнічаюць не толькі на птушак. Аднак не ўсе навіны- кепскія. Штодня на нашай планеце адданыя ахове прыроды людзі шмат робяць, каб захаваць біяразнастайнасць. Прадстаўляем 10 гісторый поспеху, якія сведчаць- эфектыўная ахова аплочваецца вяртаннем відаў часам з самай мяжы знікнення.

Паводле новага маштабнага і доўгатэрміновага даследавання, дзікія птушкі, якія харчуюцца на створаных для іх сталоўках, могуць мець не толькі перавагі перад птушкамі, якія на іх не харчуюцца, але і праблемы - бо такія месцы могуць служыць крыніцамі заражэння рознымі хваробамі. У тым самым нумары часопіса Philosophical Transactions of the Royal Society B з’явіўся таксама артыкул пра небяспеку птушыных сталовак для змены міграцыйных паводзін і заражэння паразітамі.

Міграцыйныя паводзіны дзікіх жывёл могуць значна змяняцца з-за доступу да дадатковага харчавання. Гэта добра вядомы фенамен, які пачаў інтэнсіўна вывучацца ў апошнія дзесяцігоддзі, у асноўным, на прыкладах розных відаў птушак. Аднак гэтыя змены могуць таксама значна змяніць суадносіны і распаўсюджанне розных відаў паразітаў.

Каб праверыць сваю гіпотэзу на гэтую тэму, Леон Браўн (Leone Brown) з Odum School of Ecology універсітэту штата Джорджыя (ЗША) і Рычард Хол (Richard Hall) з мясцовага каледжа ветерынарыі, выкарысталі матэматычныя мадэлі па ўдзеянні дадатковага харчавання на міграцыйныя паводзіны і хваробы.

Вясна сёлета прыпазнілася – толькі на паўднёвым захадзе краіны зямля амаль цалкам вызвалілася ад снегу і маразоў. Але многія віды птушак ужо не могуць больш чакаць і пачалі ўсё больш і больш актыўна і масава вяртацца на свае месцы гнездавання. З пачатку сакавіка ў Беларусі ўжо адзначаныя самыя першыя вясновыя мігранты, колькасць якіх павялічваецца нават не з кожным днём, а нават з кожнай гадзінай: палявыя жаўрукі, звычайныя шпакі, кнігаўкі, залацістыя сеўкі, гусі-гуменіцы, вялікія галубы, чайкі-рыбачкі, качкі-свіцьвы, шэрыя жураўлі і, нарэшце, першыя белыя буслы!